Ανθολογία Νεοελληνικής Ποίησης: Δεύτερη Μεταπολεμική Γενιά

ΑΝΘΟΛΟΓΟΥΜΕΝΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ:

Ντίνος Χριστιανόπουλος,Τύψεις

Βασίλης Καραβίτης, Η ελιά και κάτι σαν αιώνιο που συγκρατεί

Σπύρος Τσακνιάς, Δεκαπέντε ομόκεντρα ποιήματα / XIII

Κική Δημουλά, Ο πληθυντικός αριθμός

Τάσος Κόρφης, Θάνατος σε πολυκατοικία

Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου,Υστεροφημία

Ζέφη Δαράκη, Πηγαινοερχότανε

Αλέξης Ζακυθηνός, Πλοηγός

Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος, Βαρκελώνη II

Λουκάς Κούσουλας, Εξηγημένα

Τάσος Πορφύρης, J. R.

Λεωνίδας Ζενάκος, Αιώνια

Γιάννης Νεγρεπόντης,Ένας διορισμός

Μάρκος Μέσκος, Η πελάτισσα Ευανθία

Ορέστης Αλεξάκης, Επίγραμμα - Η Κλειώ - Ο έσχατος - Αισιοδοξία - Σκοτάδι - ΒΥΘΟΣ 1985: Ω αφήστε με να περπατώ - Είσαι νερό - Λοιπόν ενσώματος - Σε αναγγέλλω στο φως - Τα επίμετρα - ΨΥΧΟΓΕΝΕΙΑ - Kι όπως θρηνούσα - Έκλεισα τις ρωγμές - H μεταμόρφωση - Ο ΛΗΞΙΑΡΧΟΣ 1989: Μαρία ή το θαύμα της βροχής - ΝΥΧΤΟΦΙΛΙΑ 1995

Ματθαίος Μουντές, Σε ζωγραφίζω στην επιφάνεια των νερών

Νίκος Γρηγοριάδης, Συμβίωση

Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ, Στον κόσμο που γεννήθηκα τα χάνει κανείς όλα

Λεία Χατζοπούλου-Καραβία, Η αιτία που σωπαίνω

Χρίστος Ρουμελιωτάκης, Καράβια '57

Γιώργης Μανουσάκης, Το φίδι των αγρών

Γιώργος Δανιήλ, Στο γραφικό λιμάνι

Τάσος Ρούσσος, Μέθοδος

Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Πάνω σας γαντζώνω η φωνή μου

Ανδρέας Αγγελάκης, Παράκληση

Κυριάκος Χαραλαμπίδης, Κάθε φορά που γίνεται αδικία στη γη

Μάνος Ελευθερίου, Την ώρα που έγραφα

Νίκος Καρανικόλας, Διασπορά ομηλίκων

Μάριος Μαρκίδης, Νανούρισμα

Τάσος Δενέγρης, Απόσταγμα τοπίου

Τόλης Νικηφόρου, Άλφα στερητικό

Χρίστος Λάσκαρης, Σύντομο βιογραφικό

Ανέστης Ευαγγέλου, Η κατάληξη

http//:www.spoudasterion.pblogs.gr

Λίγα λόγια για τους εκπροσώπους της δεύτερης μεταπολεμικής γενιάς:

Εφημ. ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, Πολιτισμός, Οι ποιητές της δεύτερης μεταπολεμικής γενιάς :

... O ίδιος (Αλέξης Ζήρας), αποδίδοντας στην έννοια γενιά «κοινωνιολογική και εθνολογική σημασία», σημείωσε τη «μεγάλη θεματολογική έκταση» της συγκεκριμένης γενιάς, αλλά και ως «μεγάλο "υπέδαφος"» της θεματολογίας της τον εμφύλιο πόλεμο, που αποτέλεσε «μυθογόνο ιστορικό διάστημα, παραμυθικό της ποιητικής φαντασίας, της ατομικής και συλλογικής μνήμης, που φλέγεται από τη ματαίωση των προσδοκιών».

Παρά ταύτα ο Αλ. Ζήρας, πιστεύει ότι «δεν πρέπει να ερμηνεύουμε πολιτικά» την ποίηση αυτής της γενιάς. Δεν μπορούμε να «κατατάσσουμε συλλήβδην τους ποιητές σε ορισμένες κατηγορίες», θεωρώντας ότι «απεικονίζουν στο έργο τους την ατμόσφαιρα της ιδεολογικής αναδίπλωσης, του φόβου, της απελπισίας, της απογοήτευσης». Ο μελετητής, θυμούμενος τον Γιάννη Ρίτσο, σημείωσε και την ύπαρξη, συχνά, μιας αντίφασης «μεταξύ ιδεολογίας και ποιητικής φαντασίας». Αντίφαση για την οποία ο Γ. Ρίτσος, σε συζήτησή του με τον «Ρ», έλεγε «Πού τελειώνει το χρέος και πού αρχίζει η ποίηση; Οι άνθρωποι εύκολα αναγνωρίζουν και επικροτούν μέσα στους στίχους τις ιδέες που αγαπούν, μα δύσκολα προσεγγίζουν την ποίηση. Η μεγάλη ιδέα που μπορεί να σχηματίσει ο ποιητής για τον εαυτό του (...) μπορεί να τον κάνει κάποτε να "φουσκώσει" ως τη γελοιότητα, να πιστέψει πως είναι ο εκπρόσωπος του λαού ή της χώρας του. Και το χειρότερο, αυτό το "φούσκωμα" να περάσει στην ποίηση, περιβλημένο τάχα τη δικαιωμένη "αντικειμενική έπαρση" των δυνάμεων που αντιπροσωπεύει» (http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=1481925&publDate=)