Η φθινοπωρινή μελαγχολία

Image via Wikipedia

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΖΙΑΝΤΖΗΣ

Εχει επανειλημμένα διαπιστωθεί ότι οι δημοσιογράφοι, ιδιαίτερα στα λάιφσταϊλ έντυπα, λατρεύουν να ανακαλύπτουν τάσεις, ρεύματα και «φυλές» χωρίς απαραίτητα να υπάρχουν.

Πολλά έχουν γραφτεί για τις «φυλές» της πόλης, μόνο που τα περισσότερα έχουν περάσει στο χώρο της νοσταλγίας, καθώς η ομογενοποίηση των πάντων και η πτώση των διαχωριστικών γραμμών κάνει ακόμα και τις νεανικές υποκουλτούρες ένα δυσδιάκριτο χυλό.


Παλιά τα πράγματα ήταν απλά... Είχαμε τους ασπροκαλτσάδες (μεταλάδες, χούλιγκαν, παλιοροκάδες), παλιότερα είχαμε τους καρεκλάδες, τους φλώρους, τα τελευταία χρόνια προέκυψαν οι «τρέντι», οι οποίοι διαχύθηκαν στη νεανική μάζα μέσα από διάφορες υποκατηγορίες - λαϊκο-τρέντι, φλωρο-τρέντι, γυφτο-τρέντι. Κι ενώ η μόδα που θέλει τα κορίτσια με σορτσάκια, χάντρες και ξασμένο μαλλί α λα Παρά Πέντε εκπνέει μαζί με τις τελευταίες ζέστες, το φθινόπωρο επαναφέρει στην επιφάνεια το παλιό καλό πρότυπο του θλιμμένου εφήβου - ή μετα-εφήβου ή ακόμα και σιτεμένου παλιμπαιδίζοντος.

Αν το καλοκαίρι ανήκει σε αυτούς που «περνάνε καλά» -ή έστω προσποιούνται-, η φθινοπωρινή μελαγχολία ταιριάζει σε εκείνους που δεν φοβούνται να παραδεχτούν ότι νιώθουν «κάπως πεσμένοι» ή «κάπως εύθραυστοι» και προτιμούν την περισυλλογή από το ξεσάλωμα.

Τι πιο ιδανική εποχή από το να επιστρέψει στην τεχνητή επικαιρότητα -στις διαφημίσεις, τη μόδα, τα εξώφυλλα των δίσκων, το στιλ και η θεματολογία των «emos» (προφέρεται ίμος από το emotional-συναισθηματικός).

Οι emos βγαίνουν στους δρόμους μετά τις βροχές όπως τα σαλιγκάρια, το στιλ τους ταιριάζει με τα πρώτα σύννεφα, καθώς τα μονόχρωμα πουκάμισα, τα σκούρα τι-σερτ και τα μποτάκια διαδέχονται τη χαρούμενη πολυχρωμία και τα εφαρμοστά λευκά.

Ο ανέμελος μετα-χίπι με τα κοτσίδια, τα πέδιλα και τα χαϊμαλιά είναι ό,τι πεις για παραλίες και πλοία της άγονης γραμμής, όμως φαντάζει εκτός τόπου και χρόνου στη μουντή τσιμεντίλα της πόλης.

Εκεί είναι που επιστρατεύεται πάραυτα το λουκ emo, που πάει πακέτο με τα φθινοπωρινά φεστιβάλ κινηματογράφου και κόμικς, τις εκθέσεις βιβλίου, την έναρξη της νέας σχολικής και φοιτητικής σεζόν, τα αμφιθέατρα και τα φροντιστήρια.

Το νέο γκόθικ

Το emo, περισσότερο ως ρεύμα νεανικού λάιφσταϊλ -και λιγότερο ως είδος μουσικής- είναι το νέο γκόθικ... Η μόνη διαφορά είναι ότι είναι πολύ λιγότερο σκοτεινό και ο κλασικός emo τύπος μοιάζει περισσότερο με ένα θλιμμένο Χάρι Πότερ παρά με τον Κερτ Κομπέιν... Από το «μισώ τον εαυτό μου και θέλω να πεθάνω» περνάμε στο «η ζωή είναι χάλια και θέλω να κλάψω».

Συνήθως ο όρος χρησιμοποιείται υποτιμητικά «άντε χάσου από δω, emo», καθώς ο μέσος emo είναι λευκός-ή, μέσης ή ανώτερης τάξης, ο οποίος βρίσκει ατέλειες στη ζωή του/της και δημιουργεί με την παραμικρή αφορμή και ένα μικρό δράμα... σαν να παίζει το ρόλο του κεντρικού ήρωα σε μια συγκινητική ταινία.

Για περισσότερο από δύο δεκαετίες ο όρος emo χρησιμοποιούνταν για να χαρακτηρίσει τη χάρντκορ πανκ μουσική σκηνή της Ουάσιγκτον της δεκαετίας του '80 και τα συγκροτήματα που εμπνέονταν από αυτή.

«Ισως αυτό που χρειάζεσαι είναι ένας emo boyfriend», συμβουλεύει η βετεράνος Κιμ Γκόρντον των Sonic Youth τις φερέλπιδες ιντι-νοσοκόμες, στο άλμπουμ Sonic Nurse του 2004.

Ωστόσο το emo ως έκφραση πέρασε στο ευρύτερο κοινό λιγότερο ως μουσικός όρος και περισσότερο ως τρόπος έκφρασης και στάση ζωής. Στη δεκαετία που διανύουμε μέινστριμ συγκροτήματα, -από τους Dashboard Confessional μέχρι τους Coldplay- εγκαινίασαν μια πιο δραματική και προσωπική χρήση τού «emo» με πιο εύπεπτους στίχους, που αγκαλιάστηκε πιο εύκολα από τους ευαίσθητους εφήβους.

Ακόμα και στην Ελλάδα τα τελευταία δύο χρόνια πραγματοποιήθηκαν τα πρώτα Modern Rock & Emo Festival στο House of Art.

Ακίνδυνος και φιλικός

Τελικά ο όρος emo πέρασε στο διεθνές λεξιλόγιο, κυρίως μέσα από τα τσατ ρουμ, τα μπλογκ και τις ιστοσελίδες γνωριμιών του Ιντερνετ, καθώς αρκετοί συνδρομητές τον χρησιμοποιούν είτε με τη θετική είτε με την αρνητική του έννοια.

Πολλές φορές κάποιος αυτοχαρακτηρίζεται emo για να δείξει το βάθος του εσωτερικού του κόσμου και να τονίσει το γεγονός ότι είναι ακίνδυνος και φιλικός.

Ωστόσο αυτό που έχει επικρατήσει είναι η υποτιμητική χρήση της λέξης emo, καθώς πλέον θεωρείται συνώνυμη με την κάλπικη ευαισθησία και τον τζάμπα συναισθηματισμό: «Παρακαλώ, όχι emos», είναι ένας απαγορευτικός όρος που βλέπεις όλο και πιο συχνά σε σάιτ γνωριμιών.

Αν λοιπόν στη μουσική σκηνή το emo εξακολουθεί να χαίρει μιας κάποιας εκτίμησης, στο χρηματιστήριο της νεανικής κουλτούρας, τα emo boys και emo girls είναι καμένα χαρτιά, οι παραπεταμένοι φίλοι που βαριέσαι να τους κάνεις παρέα γιατί όλο παραπονιούνται και περιαυτολογούν.

Ισως όμως αυτό που ξεχνάνε όσοι κοροϊδεύουν τους κλαψιάρηδες emos, είναι ότι όλοι κρύβουμε έναν emo μέσα μας, ακόμα και αν δεν τον γουστάρουμε. ΠΗΓΗ: εφημ. ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 26-9-2006