Είναι να το κλαις αυτό το θρυμματισμένο πράγμα που λέγεται Ελλάδα, που ακκίζεται με την Ιστορία, που καμώνεται ότι μιλάει ελληνικά (λες και είναι προνόμιο έναντι των Σουαχίλι, ας πούμε), που σειέται και λυγιέται πότε προς την Ανατολή και πότε προς τη Δύση, θεωρώντας ότι έχει απαράγραπτα δικαιώματα (εκ Θεού ή από πού;) και στην Ανατολή και στη Δύση, που περηφανεύεται ενώ απλώς μαγκίζει, που μεγαλουχεί ενώ γλισχρολογεί, που επαίρεται ενώ κορδακίζεται, που διαλύεται τη στιγμή που ωρύεται για ομοψυχία, που φοβάται κραυγάζοντας μια ανύπαρκτη γενναιότητα ως εκ της φύσεώς του, που σεμνύνεται αντί να αισχύνεται, που θεωρεί ότι προβιβάζεται υποβιβαζόμενο, ου μην αλλά και υποβασταζόμενο, που παραπαίει ενώ νομίζει ότι πλέει, που βλακωδώς έχει αντικαταστήσει την εξυπνάδα με την εξυπνακίστικη ατάκα και τη φιλοσοφία με την απομνημόνευση τσιτάτων, που... .
Εδώ γράφουμε αυτά που θέλουμε να εμφανίζονται μετά το "Διαβάστε περισσότερα".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου