Διόλου σπάνια, η θεωρία διαψεύδεται οικτρά από την πράξη όπως στην περίπτωση του Σωκράτη και μερικών «επιφανών» μαθητών του
ΣΤΟ «Βήμα» της 28.1.2001 (Νέες Εποχές), δημοσιεύθηκε ένα ενδιαφέρον άρθρο της καθηγήτριας της Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, κυρίας Μυρτώς Δραγώνα - Μονάχου, με τίτλο «Ο φιλόσοφος που ανακάλυψε την πολιτική» και με θέμα την διδασκαλία του Σωκράτη για τις σχέσεις πολιτικής και ηθικής.
Ας μου επιτραπεί μια παρέμβαση, όχι για το περιεχόμενο του άρθρου αλλά για την διόλου σπάνια διάψευση της θεωρίας (φιλοσοφικής, πολιτικής) από την πράξη.
ΟΠΩΣ παρατηρεί η αρθρογράφος, «κύριο μέλημα του Σωκράτη ήταν η ηθική θωράκιση και αναμόρφωση των πολιτών»... «η καλλιέργεια της ηθικής ακεραιότητάς τους». Και ο «σοφώτατος των Ελλήνων» υποστήριζε πως «δεν γνωρίζει κανέναν που να έχει σταθεί άξιος πολιτικός σ' αυτή την πόλη» («Ουδένα ημείς ίσμεν άνδρα αγαθόν γεγονότα τα πολιτικά εν τήδε τη πόλει»1. Μ' άλλα λόγια, χαρακτήριζε «ανάξιους πολιτικούς» τον Σόλωνα, τον Κλεισθένη, τον Θεμιστοκλή, τον Μιλτιάδη, τον Περικλή, τον Κίμωνα τους θεμελιωτές της ελληνικής δημοκρατίας, ελευθερίας και δόξας. Και τούτο, επειδή εκείνοι δεν δίδαξαν τους πολίτες να γίνουν καλύτεροι, ηθικότεροι.
Ειδικά τον Περικλή τον κατηγορούσε πως «διέφθειρε» τους Αθηναίους, «τους έκανε φυγόπονους, δειλούς, φλύαρους, φιλοχρήματους, επειδή πρώτος καθιέρωσε την πληρωμή μισθών σε όσους πολίτες προσφέρουν υπηρεσίες στην πόλη»2.
Αντίθετα διατεινόταν πως «με λίγους Αθηναίους, για να μην πω μόνος εγώ, ασκώ την πραγματική πολιτική τέχνη, και μόνος από τους σημερινούς πολιτικούς πολιτεύομαι σωστά» («Οίμαι μετ' ολίγων Αθηναίων, ίνα μη είπω μόνος, επιχειρείν τή ως αληθώς πολιτική τέχνη και πράττειν τα πολιτικά μόνος των νυν»)3.
Ενώ, λοιπόν, όλοι οι παλαιότεροι και σύγχρονοί του πολιτικοί ήταν «ανίκανοι», μόνος «αγαθός» ήταν ο ίδιος που δίδασκε πώς οι πολίτες και οι πολιτικοί θα αρθούν στο δέον ηθικό ύψος.
ΤΟ δυστύχημα είναι πως οι θεωρίες κρίνονται από τα αποτελέσματά τους. Και, στην περίπτωση του Σωκράτη, μερικοί από τους γνωστότερους μαθητές του τον διαψεύσανε οικτρά. Οχι μόνο δεν προσέγγισαν το ηθικο-πολιτικό ιδεώδες που κήρυττε ο δάσκαλός τους, αλλά και έγιναν τύραννοι κι εγκληματίες και προδότες.
Πρώτος και χειρότερος, ο Κριτίας. Γόνος παλιάς «επιφανούς» οικογένειας ο παππούς του ήταν ανιψιός του Σόλωνα και μια δική του ανιψιά ήταν μητέρα του Πλάτωνα στάθηκε αβυσσαλέος εχθρός της δημοκρατίας, λάτρης της ολιγαρχίας (και της Σπάρτης), και περιφρονούσε βαθύτατα τον αθηναϊκό δήμο, τον «όχλο» (όπως κι ο δάσκαλός του, άλλωστε). Συνεργάστηκε με τους ολιγαρχικούς πραξικοπηματίες το 411 και, μετά την ήττα της πατρίδας του απ' τη Σπάρτη (404), εκλέχθηκε από τους ολιγαρχικούς, ένας απ' τους Τριάκοντα Τυράννους (που είχαν, φυσικά, την αμέριστη υποστήριξη των Σπαρτιατών) και αναδείχθηκε στον πιο αποτρόπαιο απ' όλους τους εν τυραννία ομολόγους του.
Διαδήλωνε πως «όποιος θέλει να κυριαρχεί, πρέπει να βγάζει απ' τη μέση όσους θα μπορούσαν να του σταθούν εμπόδιο» και πως «όπου γίνεται αλλαγή πολιτεύματος είναι αναγκαίο να γίνονται εκτελέσεις των αντιπάλων»4.
Και, συνεπής στις «αρχές» του, εξαπέλυσε κύμα φοβερής τρομοκρατίας και φρόντισε να θανατωθούν πολλοί δημοκρατικοί, αλλά και ο μετριοπαθής ολιγαρχικός Θηραμένης, που διαφωνούσε με τις μεθόδους του και που οι μπράβοι του Κριτία τον απόσπασαν απ' τον βωμό όπου είχε καταφύγει και τον σφαγίασαν. Πιστεύεται, επίσης, πως ο ίδιος οργάνωσε δολοφονία του φίλου του Αλκιβιάδη...
Ακόμα και ο ολιγαρχικός Ξενοφών αναφέρει πως ο Κριτίας ήταν «ο πιο αρπακτικός, ο πιο βίαιος και ο πιο φονικός από όλους τους ολιγαρχικούς» («πλεονεκτίστατός τε και βιαιότατος και φονικώτατος των εν τη ολιγαρχία πάντων»5. Και προσθέτει τι ειρωνεία! πως άμα ο Κριτίας άρπαξε την αρχή, απαγόρευσε με νόμο στους φιλοσόφους να διδάσκουν την τέχνη του λόγου («λόγων τέχνην διδάσκειν») και, αυτό, για να εκδικηθεί τον άλλοτε δάσκαλό του Σωκράτη, που τον είχε κατηγορήσει για τον έρωτά του με τον Ευθύδημο6...
ΕΝΑΣ άλλος μαθητής του Σωκράτη, ο νεαρός, ωραιότατος Χαρμίδης κι αυτός «ευπατρίδης», κι αυτός συγγενής του Πλάτωνα (αδερφός της μητέρας του) «παρασύρθηκε» απ' τον Κριτία, συνεργάστηκε με τους Τριάκοντα κι έγινε ένας από τους δέκα «δοτούς» άρχοντες του Πειραιά.
Τελικά, οι «ευγενείς» τύραννοι κατατροπώθηκαν απ' τους δημοκρατικούς στη Μουνιχία (το σημερινό Μικρολίμανο και Καστέλλα), όπου σκοτώθηκαν ο Κριτίας, ο Χαρμίδης και ο Ιππόμαχος.
Αλλά οι αμετανόητοι οπαδοί τους έστησαν στον τάφο τους μνημείο, που εικόνιζε την Ολιγαρχία να βάζει με δαυλό φωτιά στη Δημοκρατία, και που είχε την επιγραφή:
«Μνήμα τόδ' εστ' ανδρών αγαθών, οί των κατάρατον δήμον Αθηναίων ολίγον χρόνο ύβριος έσχον»
«Αυτό εδώ είναι αφιέρωμα σε άνδρες αγαθούς, που έβαλαν, για λίγο, χαλινάρι στην αλαζονεία του καταραμένου λαού της Αθήνας»7...
ΚΙ όμως, σ' αυτούς τους «ηθικότατους» πολιτικούς, ο Πλάτων αφιέρωσε δυο διαλόγους του, που φέρουν το όνομά τους: ο «Χαρμίδης» εξαίρει τη σωφροσύνη του περικαλλούς νέου, ενώ στον «Κριτία», ο «φονικότατος» τύραννος επωμίζεται την περιγραφή του ιδανικού πολιτεύματος της μυθικής Ατλαντίδας!..
Μόνο στο τέλος της ζωής του, ο Πλάτων θα παραδεχθεί πως «οι άνθρωποι εκείνοι (οι Τριάκοντα Τύραννοι), μέσα σε λίγο καιρό, έκαναν να φανεί χρυσάφι το προηγούμενο πολίτευμα» (η δημοκρατία) («Εώρων δή που τους άνδρας, εν χρόνω ολίγω, χρυσήν αποδείξαντας την πρόσθεν πολιτείαν»8.
Αλλά ο Πλάτων διαψεύστηκε δραματικά και αλλού: όταν προσπάθησε να εφαρμόσει τη γνωστή θεωρία του πως «οι πολιτείες θα κυβερνηθούν άριστα μόνο αν βασιλεύσουν οι φιλόσοφοι ή αν οι βασιλείς φιλοσοφήσουν». Για το «πείραμά» του, διάλεξε τους τυράννους των Συρακουσών Διονύσιο Α' και Β'. Αλλά η απόπειρά του είχε οικτρό τέλος: όχι μόνο οι βασιλο-τύραννοι δεν φιλοσόφησαν, αλλά ο Πλάτων διώχτηκε απ' τον πρώτο και κινδύνεψε να πουληθεί δούλος, και φυλακίστηκε από τον δεύτερο...
Και για να συμπληρώσω τα περί ηθικοπολιτικής μαθητείας, θα θυμίσω πως δυο άλλοι σωκρατικοί, ο Αλκιβιάδης και ο Ξενοφών, ανάμεσα σε πολλά άλλα, δεν δίστασαν, να αυτομολήσουν στους εχθρούς της Αθήνας, Σπαρτιάτες...
Τοιούτοι έδοξαν τη σωκρατική ηθικοπολιτική ιερείς...
1. Πλάτων, Γοργίας, 517Α.
2. Οπου πριν, 515Ε και 516D.
3. Οπου πριν, 521D.
4. Ξενοφών, Ελληνικά, ΙΒ,γ,16.
5. Ξενοφών, Απομνημονεύματα, Α,β,12.
6. Οπου πριν, 31.
7. Diels-Kranz, Τα αποσπάσματα των προσωκρατικών, 88,13.
8. Εβδόμη επιστολή, 324D. Μετάφρ. Ηρώς Κορμπέτη, Στιγμή, 1997.
ΠΗΓΗ:εφημ. ΤΟ ΒΗΜΑ,
Ας μου επιτραπεί μια παρέμβαση, όχι για το περιεχόμενο του άρθρου αλλά για την διόλου σπάνια διάψευση της θεωρίας (φιλοσοφικής, πολιτικής) από την πράξη.
ΟΠΩΣ παρατηρεί η αρθρογράφος, «κύριο μέλημα του Σωκράτη ήταν η ηθική θωράκιση και αναμόρφωση των πολιτών»... «η καλλιέργεια της ηθικής ακεραιότητάς τους». Και ο «σοφώτατος των Ελλήνων» υποστήριζε πως «δεν γνωρίζει κανέναν που να έχει σταθεί άξιος πολιτικός σ' αυτή την πόλη» («Ουδένα ημείς ίσμεν άνδρα αγαθόν γεγονότα τα πολιτικά εν τήδε τη πόλει»1. Μ' άλλα λόγια, χαρακτήριζε «ανάξιους πολιτικούς» τον Σόλωνα, τον Κλεισθένη, τον Θεμιστοκλή, τον Μιλτιάδη, τον Περικλή, τον Κίμωνα τους θεμελιωτές της ελληνικής δημοκρατίας, ελευθερίας και δόξας. Και τούτο, επειδή εκείνοι δεν δίδαξαν τους πολίτες να γίνουν καλύτεροι, ηθικότεροι.
Ειδικά τον Περικλή τον κατηγορούσε πως «διέφθειρε» τους Αθηναίους, «τους έκανε φυγόπονους, δειλούς, φλύαρους, φιλοχρήματους, επειδή πρώτος καθιέρωσε την πληρωμή μισθών σε όσους πολίτες προσφέρουν υπηρεσίες στην πόλη»2.
Αντίθετα διατεινόταν πως «με λίγους Αθηναίους, για να μην πω μόνος εγώ, ασκώ την πραγματική πολιτική τέχνη, και μόνος από τους σημερινούς πολιτικούς πολιτεύομαι σωστά» («Οίμαι μετ' ολίγων Αθηναίων, ίνα μη είπω μόνος, επιχειρείν τή ως αληθώς πολιτική τέχνη και πράττειν τα πολιτικά μόνος των νυν»)3.
Ενώ, λοιπόν, όλοι οι παλαιότεροι και σύγχρονοί του πολιτικοί ήταν «ανίκανοι», μόνος «αγαθός» ήταν ο ίδιος που δίδασκε πώς οι πολίτες και οι πολιτικοί θα αρθούν στο δέον ηθικό ύψος.
ΤΟ δυστύχημα είναι πως οι θεωρίες κρίνονται από τα αποτελέσματά τους. Και, στην περίπτωση του Σωκράτη, μερικοί από τους γνωστότερους μαθητές του τον διαψεύσανε οικτρά. Οχι μόνο δεν προσέγγισαν το ηθικο-πολιτικό ιδεώδες που κήρυττε ο δάσκαλός τους, αλλά και έγιναν τύραννοι κι εγκληματίες και προδότες.
Πρώτος και χειρότερος, ο Κριτίας. Γόνος παλιάς «επιφανούς» οικογένειας ο παππούς του ήταν ανιψιός του Σόλωνα και μια δική του ανιψιά ήταν μητέρα του Πλάτωνα στάθηκε αβυσσαλέος εχθρός της δημοκρατίας, λάτρης της ολιγαρχίας (και της Σπάρτης), και περιφρονούσε βαθύτατα τον αθηναϊκό δήμο, τον «όχλο» (όπως κι ο δάσκαλός του, άλλωστε). Συνεργάστηκε με τους ολιγαρχικούς πραξικοπηματίες το 411 και, μετά την ήττα της πατρίδας του απ' τη Σπάρτη (404), εκλέχθηκε από τους ολιγαρχικούς, ένας απ' τους Τριάκοντα Τυράννους (που είχαν, φυσικά, την αμέριστη υποστήριξη των Σπαρτιατών) και αναδείχθηκε στον πιο αποτρόπαιο απ' όλους τους εν τυραννία ομολόγους του.
Διαδήλωνε πως «όποιος θέλει να κυριαρχεί, πρέπει να βγάζει απ' τη μέση όσους θα μπορούσαν να του σταθούν εμπόδιο» και πως «όπου γίνεται αλλαγή πολιτεύματος είναι αναγκαίο να γίνονται εκτελέσεις των αντιπάλων»4.
Και, συνεπής στις «αρχές» του, εξαπέλυσε κύμα φοβερής τρομοκρατίας και φρόντισε να θανατωθούν πολλοί δημοκρατικοί, αλλά και ο μετριοπαθής ολιγαρχικός Θηραμένης, που διαφωνούσε με τις μεθόδους του και που οι μπράβοι του Κριτία τον απόσπασαν απ' τον βωμό όπου είχε καταφύγει και τον σφαγίασαν. Πιστεύεται, επίσης, πως ο ίδιος οργάνωσε δολοφονία του φίλου του Αλκιβιάδη...
Ακόμα και ο ολιγαρχικός Ξενοφών αναφέρει πως ο Κριτίας ήταν «ο πιο αρπακτικός, ο πιο βίαιος και ο πιο φονικός από όλους τους ολιγαρχικούς» («πλεονεκτίστατός τε και βιαιότατος και φονικώτατος των εν τη ολιγαρχία πάντων»5. Και προσθέτει τι ειρωνεία! πως άμα ο Κριτίας άρπαξε την αρχή, απαγόρευσε με νόμο στους φιλοσόφους να διδάσκουν την τέχνη του λόγου («λόγων τέχνην διδάσκειν») και, αυτό, για να εκδικηθεί τον άλλοτε δάσκαλό του Σωκράτη, που τον είχε κατηγορήσει για τον έρωτά του με τον Ευθύδημο6...
ΕΝΑΣ άλλος μαθητής του Σωκράτη, ο νεαρός, ωραιότατος Χαρμίδης κι αυτός «ευπατρίδης», κι αυτός συγγενής του Πλάτωνα (αδερφός της μητέρας του) «παρασύρθηκε» απ' τον Κριτία, συνεργάστηκε με τους Τριάκοντα κι έγινε ένας από τους δέκα «δοτούς» άρχοντες του Πειραιά.
Τελικά, οι «ευγενείς» τύραννοι κατατροπώθηκαν απ' τους δημοκρατικούς στη Μουνιχία (το σημερινό Μικρολίμανο και Καστέλλα), όπου σκοτώθηκαν ο Κριτίας, ο Χαρμίδης και ο Ιππόμαχος.
Αλλά οι αμετανόητοι οπαδοί τους έστησαν στον τάφο τους μνημείο, που εικόνιζε την Ολιγαρχία να βάζει με δαυλό φωτιά στη Δημοκρατία, και που είχε την επιγραφή:
«Μνήμα τόδ' εστ' ανδρών αγαθών, οί των κατάρατον δήμον Αθηναίων ολίγον χρόνο ύβριος έσχον»
«Αυτό εδώ είναι αφιέρωμα σε άνδρες αγαθούς, που έβαλαν, για λίγο, χαλινάρι στην αλαζονεία του καταραμένου λαού της Αθήνας»7...
ΚΙ όμως, σ' αυτούς τους «ηθικότατους» πολιτικούς, ο Πλάτων αφιέρωσε δυο διαλόγους του, που φέρουν το όνομά τους: ο «Χαρμίδης» εξαίρει τη σωφροσύνη του περικαλλούς νέου, ενώ στον «Κριτία», ο «φονικότατος» τύραννος επωμίζεται την περιγραφή του ιδανικού πολιτεύματος της μυθικής Ατλαντίδας!..
Μόνο στο τέλος της ζωής του, ο Πλάτων θα παραδεχθεί πως «οι άνθρωποι εκείνοι (οι Τριάκοντα Τύραννοι), μέσα σε λίγο καιρό, έκαναν να φανεί χρυσάφι το προηγούμενο πολίτευμα» (η δημοκρατία) («Εώρων δή που τους άνδρας, εν χρόνω ολίγω, χρυσήν αποδείξαντας την πρόσθεν πολιτείαν»8.
Αλλά ο Πλάτων διαψεύστηκε δραματικά και αλλού: όταν προσπάθησε να εφαρμόσει τη γνωστή θεωρία του πως «οι πολιτείες θα κυβερνηθούν άριστα μόνο αν βασιλεύσουν οι φιλόσοφοι ή αν οι βασιλείς φιλοσοφήσουν». Για το «πείραμά» του, διάλεξε τους τυράννους των Συρακουσών Διονύσιο Α' και Β'. Αλλά η απόπειρά του είχε οικτρό τέλος: όχι μόνο οι βασιλο-τύραννοι δεν φιλοσόφησαν, αλλά ο Πλάτων διώχτηκε απ' τον πρώτο και κινδύνεψε να πουληθεί δούλος, και φυλακίστηκε από τον δεύτερο...
Και για να συμπληρώσω τα περί ηθικοπολιτικής μαθητείας, θα θυμίσω πως δυο άλλοι σωκρατικοί, ο Αλκιβιάδης και ο Ξενοφών, ανάμεσα σε πολλά άλλα, δεν δίστασαν, να αυτομολήσουν στους εχθρούς της Αθήνας, Σπαρτιάτες...
Τοιούτοι έδοξαν τη σωκρατική ηθικοπολιτική ιερείς...
1. Πλάτων, Γοργίας, 517Α.
2. Οπου πριν, 515Ε και 516D.
3. Οπου πριν, 521D.
4. Ξενοφών, Ελληνικά, ΙΒ,γ,16.
5. Ξενοφών, Απομνημονεύματα, Α,β,12.
6. Οπου πριν, 31.
7. Diels-Kranz, Τα αποσπάσματα των προσωκρατικών, 88,13.
8. Εβδόμη επιστολή, 324D. Μετάφρ. Ηρώς Κορμπέτη, Στιγμή, 1997.
ΠΗΓΗ:εφημ. ΤΟ ΒΗΜΑ,
![Reblog this post [with Zemanta]](http://img.zemanta.com/reblog_e.png?x-id=3acf429c-f7c3-40d3-834d-82a43a9d11fc)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου