«Δεν μπορούμε να κλειδώσουμε τα chat rooms»

Image by mseedre via Flickr

της ΕΛΕΝΗΣ ΑΓΑΘΩΝΟΣ - ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΥ, Ψυχολόγου

Η χρήση των chat rooms συνδέεται απόλυτα με δύο βασικές παραμέτρους:

- την πρόοδο της τεχνολογίας και τις δυνατότητες που προσφέρει στον άνθρωπο, οι οποίες είναι απεριόριστες

- το σύγχρονο τρόπο ζωής των ανθρώπων.

Οι ενήλικες είναι δυνατόν μέσα από αυτόν τον τρόπο επικοινωνίας πραγματικά να αναπληρώνουν σε χρόνο την κοινωνική τους συναναστροφή. Να αποφεύγουν δηλαδή την έκθεσή τους σε άμμεσες σχέσεις και να καλύπτουν και να εξυπηρετούν έτσι ορισμένες ανάγκες τους. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι όσοι επιλέγουν να επικοινωνήσουν μέσω chat rooms δεν έχουν και στενές διαπροσωπικές σχέσεις, όπως όλοι μας. Απλά, είναι ένα παιχνίδι της τεχνολογίας που επιθυμούν να το παίξουν.

Μόνον ένας μικρός πληθυσμός ατόμων που αντιμετωπίζουν δυσκολία ή ουσιαστικούς φόβους στο να πλησιάσουν άλλους ανθρώπους καλλιεργούν την απόσταση και καλύπτουν τις ανάγκες τους μέσα από τα chat rooms.

Ανήλικοι

Ενδιαφέρον μελέτης αποκτά η χρήση chat rooms από ανηλίκους για τους οποίους ισχύουν οι γενικές αρχές διαπαιδαγώγησής τους, ώστε να αποφεύγονται τα κακώς κείμενα.

Δηλαδή, παιδιά και έφηβοι πρέπει να είναι ενημερωμένοι γύρω από υπολογιστές και Διαδίκτυο ώστε να γνωρίζουν τους λόγους για τους οποίους τα χρησιμοποιούν, το χειρισμό τους, καθώς και τους κινδύνους που αυτό κρύβει. Γονείς και σχολείο πρέπει να συμμετέχουν στην πληροφόρηση των παιδιών. Οταν τα εφοδιάσουν λοιπόν με τη γνώση γύρω από τους υπολογιστές και συγκεκριμένα για το Διαδίκτυο, μπορούν να τα αφήσουν να κινηθούν ελεύθερα. Οπωσδήποτε, το παιδί πρέπει να γνωρίζει ότι η χρήση του υπολογιστή και το σερφάρισμα στο Διαδίκτυο δεν είναι μια «μυστική υπόθεση», αλλά γίνεται εν γνώσει και πολλές φορές παρουσία του γονιού ή του παιδαγωγού.

Στην αντίθετη περίπτωση το παιδί μπορεί να φερθεί ακραία, είτε ηρωοποιώντας το Διαδίκτυο είτε πιστεύοντας ότι έτσι δρα εναντιωματικά προς τους γονείς του.

Εφηβεία

Οι έφηβοι που κάνουν ακραίους πειραματισμούς είναι στην πλειονότητά τους εκείνοι που αισθάνονται μοναχικά ή και συναισθηματικά παραμελημένοι. Παιδιά που είναι μέλη οικογενειών στις οποίες δεν υπάρχει επικοινωνία, όπου ο καθένας κάνει το δικό του και στις οποίες υπάρχει απόσταση τόσο ανάμεσα στις διαφορετικές γενιές όσο ακόμα και μεταξύ των συνομίληκων ή κοντινών στην ηλικία αδελφών, είναι πιθανότερο να δράσουν ακραία.

Επομένως, εάν θέλουμε να θωρακίσουμε τα παιδιά ενάντια στους κινδύνους θα πρέπει να προσπαθήσουμε για όσο το δυνατόν καλύτερη επικοινωνία ανάμεσα στις γενιές (ως γονείς και εκπαιδευτικοί) ακόμα και με τις αναμενόμενες συγκρούσεις.

Τα chat rooms δαιμονοποιούνται ακριβώς γιατί στην εποχή μας παρατηρούμε έναν αυξανόμενο αριθμό οικογενειών με ελάχιστη ή κακή επικοινωνία ανάμεσα στα μέλη τους που έχει αποτέλεσμα τον αυξανόμενο αριθμό παιδιών που αισθάνονται την ανάγκη να βρουν διεξόδους στη μοναξιά και την ανασφάλεια μέσα από οτιδήποτε προσφέρει ο σύγχρονος τρόπος ζωής - μέσα από ό,τι αφορά την τεχνολογία (το Διαδίκτυο, τα chat rooms, τα video games κ.ά.) μέχρι τη χρήση αλκοόλ, ουσιών και την παραβατικότητα.

Αυτό που οφείλουμε να κάνουμε επομένως και όχι μόνον απέναντι στην τεχνολογία είναι να οχυρώσουμε τα παιδιά μας με αισθήματα αυτοεκτίμησης, ασφάλειας, πληθώρα ερεθισμάτων και επικοινωνίας μεταξύ των μελών της οικογένειας έτσι ώστε να μπορέσουν να αξιοποιήσουν την «προίκα» αυτή της ζωής στις εξωοικογενειακές τους σχέσεις (σχολείο, γειτονιά κ.ο.κ.).

Απάντηση στην ερώτηση αν είναι καλό ή κακό να μπαίνει ένα παιδί -οποιασδήποτε ηλικίας- στα chat rooms δεν υπάρχει. Πάντως, δεν μπορούμε να κλειδώσουμε τα chat rooms. Είναι μια πραγματικότητα. Το θέμα είναι να δώσεις στο παιδί αντισώματα, όπως είναι η γνώση, η αυτοεκτίμηση, η ασφάλεια στην οικογένεια. Και οπωσδήποτε, ο καλώς εννοούμενος έλεγχος, τα καλώς εννοούμενα όρια δεν έβλαψαν κανένα παιδί.
ΠΗΓΗ: εφημ. ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 14/01/2006

Πολιτισμός στο παγκόσμιο χωριό

Πολιτιστικές πολιτικές σε μια παγκόσμια εποχή - Αβεβαιότητα, αλληλεγγύη και καινοτομία

του ΣΤΕΛΙΟΥ ΕΛΛΗΝΙΑΔΗ

Η ανισορροπία που προέκυψε μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης, την άνοδο Κίνας, Ινδίας, Ρωσίας και χωρών της Νότιας Αμερικής και τώρα τη δομική οικονομική κρίση της Δύσης, διαταράσσει όχι μόνο τις μεταπολεμικές πολιτικές βεβαιότητες, αλλά και τις πολιτιστικές: επιστροφή στη θρησκεία, έξαρση ρατσισμού και εθνικισμού, αλλά και υπεράσπιση παραδόσεων, γλωσσών, συμβόλων και μνημείων, ταυτότητας, ανεξαρτησίας, πολυπολιτισμικότητας και βιοποικιλότητας.

Επίσης, προκαλεί αναζήτηση νέων μορφών έκφρασης και τροποποιεί ή αντιστρέφει τα μοντέλα της Δύσης.

Με τη συμβολή διανοουμένων απ' όλο τον κόσμο, οι Ντέιβιντ Χελντ και Ενριέτα Μουρ προσπαθούν να θίξουν και να ερμηνεύσουν πολλά διαφορετικά ζητήματα κουλτούρας που συνυπάρχουν στον σύγχρονο κόσμο, υποστηρίζοντας ότι «η κουλτούρα δεν διαχωρίζεται από την παγκοσμιοποίηση» . Στο βιβλίο «Πολιτιστικές πολιτικές σε μια παγκόσμια εποχή - Αβεβαιότητα, αλληλεγγύη και καινοτομία» (εκδόσεις «One world», Οξφόρδη) εξετάζονται μέσα από δεκάδες κείμενα οι θετικές και αρνητικές συνέπειες της παγκοσμιοποίησης υπό το πρίσμα του πολιτισμού σε πολλά επίπεδα, κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά, καλλιτεχνικά, οικολογικά, θρησκευτικά κ.λπ.

Καπιταλισμός και ΜΜΕ

* Ορισμένοι αναλυτές υποστηρίζουν ότι η σύγχρονη εποχή διαπνέεται ακόμα από αντιλήψεις που έρχονται από τον Μεσαίωνα. Για τη σχέση αναπτυγμένου και αναπτυσσόμενου κόσμου, ο Ούλριχ Μπεκ, καθηγητής Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου και στο London School of Economics, διαπιστώνει ότι οι θέσεις του Σάμουελ Χάντινγκτον και του Φράνσις Φουκουγιάμα που προσδιόρισαν σε πολιτιστική βάση το υπόβαθρο της αμερικανικής πολιτικής έναντι του ισλαμικού κόσμου, είναι αντίστοιχες με τις απόψεις του φιλόσοφου ντε Σεπούλβεδα και του δομινικανού ιερέα Λας Κάζας πριν από πεντακόσια χρόνια: Ο πρώτος θεωρούσε τους Ινδιάνους κατώτερους, άρα έπρεπε να διαπαιδαγωγηθούν με υποταγή και εκμετάλλευση, και ο δεύτερος τους θεωρούσε «ίδιους» που έπρεπε όμως να αποκτήσουν την κουλτούρα των κατακτητών για να εξομοιωθούν πλήρως. Δύο επιφανειακά διαφορετικές προσεγγίσεις που είχαν το ίδιο αποτέλεσμα: γενοκτονία και αλλοτρίωση.

«Ο Λας Κάζας και ο Φουκουγιάμα αντιλαμβάνονται την εξαφάνιση της διαφορετικότητας ως διαδικασία εκπολιτισμού, στη μία περίπτωση μέσα από τον χριστιανισμό και στην άλλη μέσα από τις ανώτερες δυτικές αξίες», γράφει ο Μπεκ.

* Στο δικό του άρθρο, ο Τζον Τόμλινσον, καθηγητής Πολιτιστικής Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο Τρεντ του Νότιγχαμ, επισημαίνει τις ποιοτικές αλλαγές στη φύση του καπιταλισμού. Οχι μόνο αλλάζουν οι τεχνικές παραγωγής και διακίνησης προϊόντων, αλλά και η μετακίνηση κεφαλαίων έχει αφηρημένη μορφή αποσυνδεμένη από την παραγωγική διαδικασία. Ενας καπιταλισμός γρήγορος, που εντείνει το άγχος αντί να κάνει τη ζωή πιο εύκολη και άνετη. Χωρίς να διανέμει τον πλούτο πιο ίσια, αυξάνει απεριόριστα την κατανάλωση, εντείνοντας την εκμετάλλευση της ανθρώπινης εργασίας και του φυσικού περιβάλλοντος σε κάποια άλλη περιοχή του κόσμου.

Και τα ΜΜΕ συνηγορούν προβάλλοντας εικόνες μιας καλής ζωής που είναι δήθεν αποτέλεσμα της μεγάλης κατανάλωσης. Το πρόβλημα για τον συγγραφέα δεν είναι μόνο ιδεολογικό, αλλά και αποτέλεσμα της άμεσης και εύκολης πρόσβασης στην τηλεπικοινωνία που ενθαρρύνει μη ρεαλιστικές προσδοκίες ανεμπόδιστης αφθονίας στην καθημερινή ζωή.

* «Οι τεράστιες βιομηχανίες πολιτισμού βοηθούν να κατασκευάζουμε τις ιδέες μας», γράφει με τη σειρά του ο κριτικός Ντάγκλας Κέλνερ αναφορικά με τον ηγεμονικό πλέον ρόλο της τηλεόρασης, του τύπου, του διαδικτύου, του Χόλιγουντ κ.λπ. Και ο κινηματογραφιστής και δημοσιογράφος Ντάνι Σέκτερ περιγράφει την κυριαρχία των μίντια στην πολιτική κουλτούρα. Οι βιομηχανίες κουλτούρας με ψυχαγωγικά προγράμματα και ειδήσεις «διαδίδουν πληροφορίες, ιδεώδη και ιεδολογήματα με ένα τρόπο πολύ πιο ισχυρό και διεισδυτικό από τις αποφάσεις που λαμβάνουν οι πολιτικοί και τα κοινοβούλια. Με πολλούς τρόπους τα προϊόντα των ΜΜΕ αποπολιτικοποιούν την πολιτική, μετατρέποντας τους πολιτικούς αγώνες σε διαγωνισμούς προσωπικοτήτων και τα σημαντικά ζητήματα σε απλουστευμένα μηνύματα. Η δημοκρατία, η οποία στη θεωρία είναι υπόλογη στους ψηφοφόρους της έχει μετατραπεί σε μιντιοκρατία υπόλογη στην αγορά. Στην πράξη, όσο αυξάνεται η ισχύς τους, τα ΜΜΕ υπαγορεύουν την ατζέντα και θέτουν τους όρους του δημόσιου διαλόγου. Οταν ένα ζήτημα δεν προβάλλεται στην τηλεόραση, για τους περισσότερους ανθρώπους δεν υφίσταται.

»Οταν οι υπέρμαχοι κάποιας πολιτικής δεν ακούγονται στα ρεπορτάζ, ο αντίκτυπος των απόψεών τους είναι μηδαμινός. Κι όμως, πολλοί εξέχοντες πολιτικοί και ακτιβιστές δεν αναγνωρίζουν ότι το πρόβλημα με τα μίντια βρίσκεται στην καρδιά της πολιτικής κρίσης στην Αμερική. Γι' αυτό, το κόμμα της αποχής έχει γίνει η πιο σημαντική ομάδα στις δυτικές δημοκρατίες. Τα ΜΜΕ ενθαρρύνουν αυτή την αντιδημοκρατική τάση. Οι ειδήσεις αποστειρώνονται, οι δημοσιογράφοι λογοκρίνονται και οι σημαντικές υποθέσεις αποσιωπούνται».

Το μονοπώλιο των ειδήσεων

Ο μεγιστάνας Τεντ Τέρνερ, ιδρυτής του CNN, δηλώνει κατηγορηματικά: «Οι μεγάλες εταιρείες δεν έχουν ανταγωνισμό. Ελέγχουν μονοπωλιακά τα νέα και κερδίζουν δισ. από τις μεταξύ τους συναλλαγές». Από την άλλη, η News Corporation του Ρούπερτ Μέρντοχ ελέγχει το τηλεοπτικό Fox News και τις εφημερίδες «New York Post» και «Wall Street Journal» στις ΗΠΑ, 110 εφημερίδες στην Αυστραλία, τους «Times», τη «Sun» κ.ά. στην Αγγλία, το τηλεοπτικό Sky News, το διαδικτυακό My Space, εταιρείες δίσκων και κινηματογράφου κ.λπ. Η σχέση με τους πολιτικούς; Μαντέψτε! Ετσι, η «κατασκευή της συγκατάθεσης» διαποτίζει τα μίντια και το σύστημα εξακολουθεί να αυτοαποκαλείται «δημοκρατία».

Να ξεχνιόμαστε ή να ψυχοπλακωνόμαστε;

του Δημοσθένη Κούρτοβικ

Υπάρχει μια ένσταση στον ισχυρισμό ότι η κυριαρχία της παραλογοτεχνίας στην ελληνική βιβλιαγορά αντανακλά το μεγάλο έλλειμμα παιδείας της ελληνικής κοινωνίας. Η ένσταση αυτή λέει ότι το ίδιο φαινόμενο παρατηρείται και σε πιο ανεπτυγμένες χώρες, με πολύ ψηλότερο μορφωτικό επίπεδο από τη δική μας· κι εκεί επίσης κάνουν θραύση ο Νταν Μπράουν, ο Κοέλιο, η ροζ λογοτεχνία και οι «οδηγοί ευτυχίας». Το αντεπιχείρημα αυτό είναι απόλυτα ορθό. Για την ακρίβεια, είναι κυρίως απόλυτο και κατά δεύτερο λόγο ορθό. Γιατί εστιάζει στη μία πλευρά της αλήθειας, συσκοτίζοντας την άλλη. Η άλλη πλευρά είναι ότι στις χώρες με τις οποίες γίνεται η σύγκριση μπορεί να διαβάζονται πολύ ο Κοέλιο, ο Νταν Μπράουν και η Σαρλότ Ρος, αλλά διαβάζονται πολύ και συγγραφείς με προωθημένη γραφή και προβληματική. Και επίσης (πράγμα που εγώ θεωρώ ακόμα σημαντικότερο), ανάμεσα σ΄ αυτές τις δύο κατηγορίες βιβλίων υπάρχουν πολλές διαβαθμίσεις, μερικές από τις οποίες έχουν ωσμωτική γειτνίαση με αυτό που αποκαλούμε «υψηλή λογοτεχνία»...

Read more: http://spoudasterion.pblogs.gr/#ixzz0h9hiEkTN
Under Creative Commons License: Attribution

Εδώ γράφουμε αυτά που θέλουμε να εμφανίζονται μετά το "Διαβάστε περισσότερα".

Το φαινόμενο του καταναλωτισμού

Όσο μεγαλώνει η μοναξιά τόσο κορυφώνεται η αγωνία. Γι΄ αυτό πολλές φορές ο άνθρωπος αναζητά διέξοδο στην αγορά αγαθών, στη διακίνηση του πλαστικού χρήματος

Αντίδοτο

στην καταναλωτική μανία αποτελεί η ικανοποίηση που παράγεται από την εργασία όταν αυτή συντελείται με τη μορφή της διακονίας

Read more: http://spoudasterion.pblogs.gr/#ixzz0h9hZXjyD
Under Creative Commons License: Attribution

Εδώ γράφουμε αυτά που θέλουμε να εμφανίζονται μετά το "Διαβάστε περισσότερα".

Εφήμερα ήθη και έθιμα

της ΕΛΕΩΝΟΡΑ ΣΚΟΥΤΕΡΗ - ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥ, κοινωνικής ανθρωπολόγου και διδ. στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης

Οι στερεότυποι όροι που χρησιμοποιούνταν παλαιότερα σε σχολικά βιβλία και επιστημονικά εγχειρίδια για να ορίσουν το περιεχόμενο της «παράδοσης» συμπλέκονταν για να σχηματίσουν εκείνη την εκπληκτικής απροσδιοριστίας φόρμουλα, τα «ήθη και έθιμα».

Read more: http://spoudasterion.pblogs.gr/#ixzz0h9hEpchK
Under Creative Commons License: Attribution

Εδώ γράφουμε αυτά που θέλουμε να εμφανίζονται μετά το "Διαβάστε περισσότερα".

Διανοούμενοι και γελωτοποιοί

του Θ. Π. ΛΙΑΝΟΥ,
καθηγητή Πολιτικής Οικονομίας στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών

Με αφορμή την έκδοση Λεξικού γάλλων διανοουμένων, ο Δ. Ν. Μαρωνίτης θέτει το ερώτημα: Εχουμε διανοούμενους στη χώρα μας ή έχουμε απλώς γελωτοποιούς (τζουτζέδες, όπως λέει ο ίδιος) που παρουσιάζονται σαν διανοούμενοι; («Το Βήμα», 27.10.1996). Ο ίδιος απαντά αρνητικά στο πρώτο μέρος της ερώτησης και θετικά στο δεύτερο, λέγοντας ότι οι μεν διανοούμενοι σπανίζουν και πρέπει να τους αναζητήσουμε με το λυχνάρι (ή με το κερί), οι δε τζουτζέδες αφθονούν και μπορούμε εύκολα να τους βρούμε (αν θέλουμε) στον Τύπο και στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, όπου καθημερινά σουλατσάρουν ανενόχλητοι.

Πώς όμως ορίζεται ο διανοούμενος; Σύμφωνα με τους συντάκτες του Γαλλικού Λεξικού διανοούμενος είναι «όποιος έχει περάσει στο πεδίο της πολιτικής δράσης ή έχει απευθυνθεί στην κοινή γνώμη» και ταυτόχρονα «όποιος κουβαλάει, με τη μορφή προστιθέμενης αξίας, τη φήμη που έχει αποκτήσει σε έναν άλλο τομέα». Τα στοιχεία αυτά είναι τόσο ασαφή, ώστε δεν αποτελούν ούτε αναγκαίες ούτε ικανές συνθήκες. Ας πάρουμε για παράδειγμα έναν επιστήμονα ή έναν καλλιτέχνη που έχει αποκτήσει φήμη στην επιστήμη του ή στην τέχνη του και ο οποίος έχει περάσει στο πεδίο της πολιτικής, αλλά όμως η δράση του στο πολιτικό πεδίο είναι ασυνεπής ή κοντόφθαλμη ή ανόητη. Μπορεί αυτός ο επιστήμονας ή καλλιτέχνης να θεωρηθεί διανοούμενος; Υπάρχουν φυσικά πιο δύσκολα ερωτήματα, π.χ. τι σημαίνει «απέκτησε φήμη»; Η απόκτηση φήμης βασίζεται στη σοφία του ή στις δημόσιες σχέσεις του ή μήπως δεν έχει σημασία; Ακόμη, ποιος αποφασίζει αν έχει πράγματι αποκτήσει φήμη; Ο εκδότης του, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, οι φίλοι του, το κόμμα του ή το κοινό γενικά;

Ενας γείτονάς μου πάντοτε λέει για κάποιον πανεπιστημιακό τον οποίο βλέπει συχνά στην τηλεόραση «σπουδαίος ο κ. Χ.» ενώ εγώ (και είμαι βέβαιος και ο Δ. Μαρωνίτης) τον θεωρώ γελωτοποιό. Το ερώτημα είναι: Ποιος κρίνει; Αυτό που προσπαθώ να τονίσω είναι ότι τα κριτήρια για τον χαρακτηρισμό κάποιου ως διανοουμένου ή ως τζουτζέ πρέπει να απορρέουν από μια αξιόπιστη διαδικασία όπως έλεγε ο Frank Ramsey.

Μια αξιόπιστη διαδικασία θα εξασφάλιζε δύο πράγματα: πρώτον, ότι όσοι μέσω αυτής κατατάσσονται στους διανοούμενους είναι πράγματι διανοούμενοι και, δεύτερον, ότι κανείς από εκείνους που είναι πράγματι διανοούμενοι δεν απορρίπτεται από τη διαδικασία κατάταξης. Αυτή η έννοια της αξιόπιστης διαδικασίας είναι εξαιρετικά αυστηρή και είναι δύσκολο να σκεφτεί κανείς κάποιον μηχανισμό που να την προσεγγίζει. Είναι όμως ένα κριτήριο με βάση το οποίο μπορούμε να κρίνουμε τις υπάρχουσες διαδικασίες.

Υπάρχει στη χώρα μας διαδικασία που να πλησιάζει έστω και στοιχειωδώς την αξιόπιστη διαδικασία; Οποιος απαντήσει καταφατικά θα δείξει μόνο την άγνοιά του. Ας πάρουμε μερικές από τις σημαντικότερες διαδικασίες διάκρισης, δηλαδή την ακαδημαϊκή επιτυχία, την επαγγελματική επιτυχία και την προβολή μέσω του Τύπου και των μέσων μαζικής ενημέρωσης.

Θα νόμιζε κανείς ότι ο πανεπιστημιακός χώρος είναι εκείνος όπου θα συναντούσε κανείς τη μεγάλη μάζα των διανοούμενων. Ισως αυτό είναι αλήθεια, αλλά η διαδικασία επιλογής στο πανεπιστήμιο δεν είναι αξιόπιστη. Δίπλα στους άξιους και σπουδαίους καθηγητές, θα βρει κανείς κάθε καρυδιάς καρύδι που καμιά ή ελάχιστη σχέση έχουν με την επιστήμη.

Η επαγγελματική επιτυχία μπορεί να συμβαδίζει με την αξία του επιστήμονα ή του καλλιτέχνη, αλλά μπορεί να βρίσκεται και σε αντίθετη πορεία. Ο Βαν Γκογκ πούλησε μόνο έναν πίνακα όσο ζούσε, ενώ ο Τζέιμς Τζόις και ο Τ.Σ. Ελιοτ δεν έχουν μπει σε λίστα των μπεστ - σέλερς.

Τέλος, η προβολή ατόμων από τον Τύπο και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ουδεμία εγγύηση παρέχει για την επιστημονική ή καλλιτεχνική αξία των προβαλλομένων. Ολοι γνωρίζουμε πολύ καλά με ποια κριτήρια γίνεται η επιλογή. Τα τηλεοπτικά κανάλια διαλέγουν τους δικούς τους διανοούμενους που τις περισσότερες φορές οι προβαλλόμενοι είναι τόσο διανοούμενοι όσο και οι δημοσιογράφοι που τους προβάλλουν. Οι εφημερίδες επίσης προβάλλουν τους δικούς τους για παρόμοιους λόγους. Ομως ποια αξιόπιστη διαδικασία ακολουθείται για την ανακήρυξη των διανοουμένων; Πριν από λίγους μήνες «Το Βήμα» παρουσίασε τους δικούς του δέκα σύγχρονους έλληνες διανοούμενους. Ηταν οι επιλογές αυτές αποτέλεσμα μιας αξιόπιστης διαδικασίας;

Ελπίζω να είναι κατανοητό ότι η διαφωνία μου δεν εντοπίζεται στο αν κάποιος συγκεκριμένος επιστήμονας ή καλλιτέχνης είναι πράγματι διανοούμενος ή όχι, αλλά στη διαδικασία με την οποία ο ένας ή ο άλλος ανακηρύσσει διανοούμενο όποιον θέλει. Πράγμα, βέβαια, αναμενόμενο αφού δεν έχουμε μια αξιόπιστη διαδικασία. Συνεπώς, πολύ συχνά πραγματικοί διανοούμενοι αγνοούνται ενώ διάφοροι γελωτοποιοί καμαρώνουν σαν διανοούμενοι.
ΠΗΓΗ:εφημ. ΤΟ ΒΗΜΑ, 10-11-1996

Νίκου Εγγονόπουλου, Ποίηση 1949 - Μανόλη Αναγνωστάκη, Στον Νίκο Ε...1949

μια διδακτική προσέγγιση από συγκριτική σκοπιά

Ν. Εγγονόπουλου, Ποίηση 1948 (ΕΛΕΥΣΙΣ, 1948)

Μανόλη Αναγνωστάκη, Στον Ν.1949 ( Παρενθέσεις, 1949)

___

ΘΕΜΑ: Ένας ποιητικός διάλογος γύρω από τη σχέση της ποίησης με την ιστορική πραγματικότητα

Εδώ γράφουμε αυτά που θέλουμε να εμφανίζονται μετά το "Διαβάστε περισσότερα".

Λατινικά Γ΄ Λυκείου: Προτεινόμενο διαγώνισμα

Για τους μαθητές και τις μαθήτριες της γ΄ θεωρητικής, που βρίσκονται ήδη στο στάδιο των επαναλήψεων ενόψει των εισαγωγικών εξετάσεων του Μαΐου, θα δημοσιεύονται προτεινόμενα διαγωνίσματα για όλα τα μαθήματα της κατεύθυνσής τους. Στόχος των διαγωνισμάτων να μπορέσουν τα παιδιά να κατανοήσουν ποια φαινόμενα γραμματικής και σύνταξης χρήζουν προσοχής κι ασφαλώς να τελειοποιήσουν τη γνώση τους στην εξεταστέα ύλη.

Έτσι, η αρχή γίνεται σήμερα με το ακόλουθο διαγώνισμα ΛΑΤΙΝΙΚΩΝ, που αφορά στις ενότητες 29-30-31 του σχολικού βιβλίου.

Καλή συνέχεια, λοιπόν, στον ωραίο αγώνα τους και κάθε επιτυχία...

Εδώ γράφουμε αυτά που θέλουμε να εμφανίζονται μετά το "Διαβάστε περισσότερα".

Ετυμολογικά, λαογραφικά ... μηνός Μαρτίου

του Νίκου Βαρδιάμπαση

ΜΑΡΤΙΟΣ

ΕΛΑΦΗΒΟΛΙΩΝ
Αττικός μην
21 Μαρτίου - 21 Απριλίου

Εδώ γράφουμε αυτά που θέλουμε να εμφανίζονται μετά το "Διαβάστε περισσότερα".

Το βλέμμα και τα πράγματα

Του ΕΥΓΕΝΙΟΥ ΑΡΑΝΙΤΣΗ

Σε μερικά απ' τα τελευταία κείμενα της στήλης, διαπραγματεύθηκα το ζήτημα της διαφάνειας σαν μεταφορά της νέκρωσης που απλώνεται στον κόσμο, καθώς αυτός μετατρέπεται σε άψυχο αντικείμενο, ολοκληρωτικά διαπερατό από τις ακτινοβολίες του θανάτου, δηλαδή, για να το πούμε λιγότερο αλληγορικά, του θανάτου του ψυχισμού...

Read more: http://spoudasterion.pblogs.gr/pages/2.html#ixzz0h0OL4ptJ
Under Creative Commons License: Attribution

Εδώ γράφουμε αυτά που θέλουμε να εμφανίζονται μετά το "Διαβάστε περισσότερα".

Το άλλοθι της «ελληνικής πραγματικότητας»

Tου Παντελη Μπουκαλα

Το ακούμε και το ξανακούμε, να το λένε με την πατερναλιστική σιγουριά τους οι εφημερεύοντες και διανυκτερεύοντες διαγνώστες των τηλεοπτικών παραθύρων, βουλευτές, κομματικοί αρχηγοί, αξιωματούχοι της ιεροσύνης, αλλά και στην παρέα μας, να το πετάνε κάποια στιγμή φίλοι και γνώριμοι σαν έσχατο «επιχείρημα». Το διαβάζουμε και το ξαναδιαβάζουμε, σε μακροσκελείς αναλύσεις, σε ακαριαία παραπολιτικά σχόλια, σε συνεντεύξεις. Και, παρασυρμένοι κι εμείς, σπεύδουμε, παρακινημένοι από τον στιγμιαίο θυμό μας ή την παροδική απογοήτευση, να πολιτογραφηθούμε υπήκοοι του Κοινού Τόπου και να επαναλάβουμε αυτό που χιλιάδες φορές ακούσαμε και διαβάσαμε και χαράχτηκε μέσα μας πιο βαθιά κι απ' ό,τι οι δέκα εντολές στις πλάκες του Μωυσή. Ότι, δηλαδή, «αυτή είναι η ελληνική πραγματικότητα», «αυτή είναι η Ελλάδα», άρα, «τι να κάνουμε;», ή, ακόμα χειρότερα, «γιατί να κάνουμε οτιδήποτε, γιατί να προσπαθήσουμε να κάνουμε το παραμικρό αν τέτοια είναι η ρότα μας;».

Read more: http://spoudasterion.pblogs.gr/pages/2.html#ixzz0h0OAooaj
Under Creative Commons License: Attribution

Εδώ γράφουμε αυτά που θέλουμε να εμφανίζονται μετά το "Διαβάστε περισσότερα".

Τα παραμύθια της Χαλιμάς

της Μαριάννας Tζιαντζή

Η ιστορία της Σεχραζάτ είναι εξίσου γοητευτική με τις ιστορίες της που η αφήγησή τους κράτησε χίλιες και μία νύχτες μέχρις ότου ο εκδικητικός και προδομένος από την πρώτη του γυναίκα χαλίφης Σαχριάρ αγάπησε την αφηγήτρια πιο πολύ από τα παραμύθια της. Με κάθε ιστορία, η Σεχραζάτ (Χαλιμά καθ' ημάς) κέρδιζε μία μέρα ζωής μέχρι να έρθει ξανά η νύχτα και να αρχίσει ένα νέο παραμύθι. Έτσι, ο χαλίφης εγκατέλειψε τη βάρβαρη συνήθειά του να παντρεύεται κάθε βράδυ μια γυναίκα και να τη σκοτώνει την αυγή...

Read more: http://spoudasterion.pblogs.gr/pages/2.html#ixzz0h0NwHuaO
Under Creative Commons License: Attribution

Εδώ γράφουμε αυτά που θέλουμε να εμφανίζονται μετά το "Διαβάστε περισσότερα".

Για τη δημιουργική διάσταση του ανθρώπου

του ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥ ΔΑΡΑΔΗΜΟΥ

Εδώ γράφουμε αυτά που θέλουμε να εμφανίζονται μετά το "Διαβάστε περισσότερα".

«Δεν λαχάνιασα να κυνηγάω την επιτυχία»

ΠΑΙΖΕΙ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΤΡΕΛΗ ΑΠΗΧΗΣΗ
ΣΤΟ ΕΥΡΥΤΕΡΟ ΚΟΙΝΟ. ΔΡΑΣΤΗΡΙΑ
ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΟΣ ΣΗΜΕΡΑ, Η ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ
ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΥΕΤΑΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΥΨΩΣΕΙ
ΠΟΤΕ «ΚΑΘΟΔΗΓΗΤΙΚΟ, ΣΩΤΗΡΙΟ- ΑΡΑ
ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ- ΤΟΝΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ
ΑΣΧΗΜΙΕΣ ΠΟΥ ΕΞΑΘΛΙΩΝΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ».
Η ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΕΚΦΡΑΖΕΤΑΙ
ΜΕ ΤΟ ΝΑ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΗ ΦΘΟΡΑ
ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΔΟΣΙΑ, ΤΗΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ, ΤΗ ΜΑΤΑΙΟΤΗΤΑ, ΜΕ ΕΡΓΑΛΕΙΑ ΤΗΝ ΕΙΡΩΝΕΙΑ, ΤΟΝ ΥΠΑΙΝΙΓΜΟ, ΤΟΝ ΣΑΡΚΑΣΜΟ, ΤΗΝ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ, ΚΑΙ ΜΕ ΛΕΚΤΙΚΕΣ ΑΚΡΟΒΑΣΙΕΣ ΠΟΥ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΝ ΑΙΦΝΙΔΙΑΣΤΙΚΑ ΣΑΝ ΗΛΕΚΤΡΙΚΕΣ ΕΚΚΕΝΩΣΕΙΣ

Read more: http://spoudasterion.pblogs.gr/pages/2.html#ixzz0h0NbtXtf
Under Creative Commons License: Attribution


Εδώ γράφουμε αυτά που θέλουμε να εμφανίζονται μετά το "Διαβάστε περισσότερα".

Λατινό...λεξο

Σταυρόλεξο γραμματικών γνώσεων για την 36η ενότητα του σχολικού βιβλίου της Γ΄ Λυκείου

(Θεωρητικής κατεύθυνσης)

Πιέστε το εικονίδιο για να "κατεβάσετε"το αρχείο

Read more: http://spoudasterion.pblogs.gr/pages/4.html#ixzz0h0MmEbmI
Under Creative Commons License: Attribution

Εδώ γράφουμε αυτά που θέλουμε να εμφανίζονται μετά το "Διαβάστε περισσότερα".

Διαφορετικοί, αλλά όχι εχθροί

Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα ενός άρθρου του αμερικανού πολιτικού επιστήμονα και καθηγητή Δημόσιας Πολιτικής στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, Ρόμπερτ Πάτναμ.

Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Reset».

Μια από τις πιο σημαντικές προκλήσεις για τις σύγχρονες κοινωνίες, αλλά και μια από τις μεγαλύτερες ευκαιρίες μας, έγκειται στην αυξανόμενη εθνική και κοινωνική ετερογένεια που χαρακτηρίζει πρακτικά όλες τις αναπτυγμένες χώρες. Η πιο ασφαλής πρόβλεψη, που μπορούμε να αποτολμήσουμε για όλες ή σχεδόν όλες τις σύγχρονες κοινωνίες, είναι ότι έπειτα από μία γενεά θα είναι περισσότερο ετερογενείς από όσο είναι σήμερα...

Εδώ γράφουμε αυτά που θέλουμε να εμφανίζονται μετά το "Διαβάστε περισσότερα".

Όταν το Σήμερα αφανίζει το Αύριο

του Μάριου Πλωρίτη

ΘΕΛΕΤΕ να το πείτε «οικονομία της φύσης», θέλετε να το πείτε «εθελοτυφλία», θέλετε να το πείτε «συμφέρον», ένα είναι βέβαιο: πως η έγνοια για το δύσβατο Σήμερα μάς εμποδίζει να νοιαστούμε για το επερχόμενο, τραχύτατο Αύριο...

Εδώ γράφουμε αυτά που θέλουμε να εμφανίζονται μετά το "Διαβάστε περισσότερα".