Το καρναβάλι της νεωτερικότητας

Image by betbele via Flickr

«Η σκοτεινή όψη του ατομικισμού έγκειται σε μια αναδίπλωση στον εαυτό που ισοπεδώνει και συγχρόνως συρρικνώνει τις ζωές μας, απομυζώντας το νόημά τους και στερεύοντας το ενδιαφέρον τους για την κοινωνία με τους άλλους», γράφει ο Τσαρλς Τέιλορ. «Κοινότοπη» πια διαπίστωση, που δεν παύει ωστόσο να προκαλεί στους χρόνους της μετανεωτερικότητας ένα επί πλέον συναρπαστικό ενδιαφέρον: ότι δεν μιλάμε πια για ένα άτομο που εξαντλείται στην αυτοϊκανοποίηση μέσα στον περίκλειστο ιδιωτικό χώρο του, στην περιβόητη δηλαδή πληρότητα του εαυτού του (self-fullfilment), αλλά για ένα εγώ συσπειρωμένο και ασφαλισμένο εντός του, που ακκίζεται με το είδωλό του, σε μια αλληλουχία ναρκισσιστικών αντικατοπτρισμών και για μια συνείδηση -στην ουσία έλλειμμα ή περίττωμα συνείδησης- που άφησε απέξω την Ιστορία και την παράδοση. Με όρους οιονεί ψυχαναλυτικούς, έχουμε την εικόνα ενός απορφανισμένου ανθρώπου που μεταμφιέζει και κρύβει την αναπηρία του κάτω από το κέλυφος μιας πλασματικής αυτάρκειας.

Read more: http://spoudasterion.pblogs.gr/#ixzz0cZdW9lss
Under Creative Commons License: Attribution

Εδώ γράφουμε αυτά που θέλουμε να εμφανίζονται μετά το "Διαβάστε περισσότερα".