Κοινωνία και κρίση

Image by JLA Kliché via Flickr

του Βασίλη Κρεμμυδά, ομότιμου καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών

Μιλούμε συνέχεια πια, αν μιλούμε και για κάτι άλλο, για την οικονομική κρίση· «οικονομική κρίση» ή σκέτο «κρίση» είναι οι λέξεις της καθημερινότητας που χρησιμοποιούνται περισσότερο. Ακριβώς επειδή δεν είναι μόνον λέξεις· εκφράζουμε μ΄ αυτές κάτι εξαιρετικά σημαντικό που επηρεάζει βαθιά τη ζωή μας, που δρα αρνητικά στο ατομικό και στο κοινωνικό όλον.

Δυστυχώς, η κρίση δεν είναι μόνον «έχω λιγότερα λεφτά και να δω πώς θα πορευτώ». Ή, μάλλον, απ΄ αυτό ξεκινάνε πολλές άλλες, πιο σημαντικές συνέπειες που αντανακλούν στην ίδια την προσωπικότητα του ατόμου, στην ίδια τη φυσιογνωμία της κοινωνίας. Φιλικό πρόσωπο μου έλεγε πρόσφατα· «βλέπω πολλούς ανθρώπους στους δρόμους που κυκλοφορούν και σου δίνουν την εντύπωση ότι είναι νεκροί χωρίς να το ξέρουν». Είναι προφανώς μια υπερβολική διατύπωση, για κάτι όμως που υπάρχει.

Ο άνθρωπος αισθάνεται να μη γνωρίζει τίποτα για τον εαυτό του, για τους γύρω του· τίποτα για το σημείο όπου βρίσκεται από κάθε άποψη- για το μέλλον δεν συζητάει βέβαια, ούτε να το σκέφτεται δεν θέλει. Ο ψυχισμός του χάνει την ευστάθειά του και αρχίζει να παραπατάει. Αυτό όμως μας το ανέλυσε εξαιρετικά τελευταία η Φωτεινή Τσαλίκογλου σ΄ αυτόν εδώ τον χώρο· τι να προσθέσει κανείς. Να πω μόνον κάτι παράλληλο. Στις αρχές του 1970 η μεγάλη πετρελαϊκή κρίση, καθώς ήταν ξαφνική και βαθιά, δημιούργησε στις δυτικές κοινωνίες τόσο ισχυρό πανικό που απασχόλησε για καιρό διανοούμενους και επιστήμονες, προκαλώντας ανησυχία για τις συνέπειες στο κοινωνικό σώμα. Στη Γαλλία μάλιστα έπεσε η ιδέα για ένα νέο κλάδο της ιστορικής επιστήμης, την ψυχοϊστορία (psychohistoire), και άρχισαν να εκπονούνται σχετικές διατριβές. Η κρίση αυτή δεν προκάλεσε ντόμινο γιατί οι οικονομίες ήταν ισχυρές και έτσι η διάρκειά της ήταν σχετικά περιορισμένη, οπότε εγκαταλείφθηκε και η ιδέα για τον νέο ιστοριογραφικό κλάδο.

Η τωρινή κρίση δεν μπορεί να έχει περιορισμένη διάρκεια γιατί έχει κλονίσει ή και ανατρέψει το σύνολο των οικονομικών μηχανισμών. Και ας μη λησμονούμε ότι οικονομική κρίση θα πει κοινωνική κρίση και ότι, όταν μιλούμε για διάρκεια της οικονομικής κρίσης, πρέπει να σκεφτόμαστε την κοινωνία.

Θέλω να πω ότι ακόμη και στην έναρξη της ανάκαμψης, στο οικονομικό επίπεδο δεν θα είμαστε σε θέση παρά να αρχίσουμε να μετρούμε τις βλάβες στη μηχανή που λέγεται κοινωνία. Για την ώρα βλέπουμε μια κοινωνία σε πλήρη ανημπόρια, με το βλέμμα των ανθρώπων απλανές, να προσπαθεί να χωνέψει πώς είναι δυνατό να την ληστεύουν επί τόσα χρόνια και να μην το καταλαβαίνει. Γιατί είναι πράγματι ληστεία αυτό που συνέβη, αλλά με τεράστια διαφορά από τη συνηθισμένη ληστεία· η κλασική ληστεία του 19ου αιώνα αφορούσε κάποια άτομα, οι ληστές τούς αφαιρούσαν όλα τα υπάρχοντα, σκότωναν καμιά φορά και κανέναν· και στην εποχή μας το ίδιο: σπίτια, πορτοφόλια, άλλα αντικείμενα. Στις περιπτώσεις αυτές, θιγόμενο είναι το άτομο που αντιδρά με τη σκέψη «καλά να ΄μαστε, ό,τι μας πήραν θα το αντικαταστήσουμε· τον μισθό μας τον έχουμε, τη σύνταξή μας, κάτι θα βάζουμε στην άκρη, ή νέοι είμαστε θα δουλέψουμε λίγο παραπάνω...».

Είναι φανερό ότι το σημερινό πρόβλημα είναι διαφορετικό, δεν αφορά κάποια, έστω πολλά άτομα, αφορά όλους, ως κοινωνία όμως. Γιατί κοινωνία δεν είναι σύνολο ατόμων, όπως ισχυρίζονται πολλοί· κοινωνία είναι σχέσεις· σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους, των ανθρώπων με τα πράγματα· η κοινωνία είναι μηχανισμός. Από τις σχέσεις, από την τέτοια ή αλλιώτικη λειτουργία της μηχανής είναι που διαμορφώνονται οι όροι για την παραγωγή του πλούτου και την κατανομή του ώστε να προκύπτουν πλούσιοι, μεσαίοι, φτωχοί· ώστε πάλι, να διαμορφώνονται οι διάφορες κοινωνικές εξουσίες και οι συσχετισμοί δυνάμεων.

Επιπλέον, η ελληνική κοινωνία έχει τώρα να υφίσταται την κατατρομοκράτηση από την Ευρωπαϊκή, κατ΄ ευφημισμόν, Ένωση, που δεν έχει κάνει ούτε ένα βήμα μπροστά από τότε που ήταν ΕΟΚ και που ασκεί, ως δεξιά που είναι, εντελώς φιλελεύθερη οικονομική πολιτική· και έχει να υφίσταται την άγρια εκμετάλλευση από τους λεγόμενους διεθνείς κερδοσκοπικούς κύκλους, που της πίνουν το αίμα στην κυριολεξία, όσο βέβαια της άφησαν οι εγχώριοι ληστές. Εδώ βρισκόμαστε τώρα· και η αγωνία της κοινωνίας είναι για το τι θα γίνει, πού πηγαίνει, πού θα βρίσκεται αύριο. Πολλοί γράφοντες που με ελαφρότητα εμφανίζονται ως αισιόδοξοι ισχυρίζονται ότι η κοινωνία που θα βγει απ΄ αυτή την κρίση θα είναι καλύτερη· άλλοι πάλι, με ακόμη μεγαλύτερη ελαφρότητα, ισχυρίζονται ότι όπου να ΄ναι τελειώνουμε με την κρίση! Οι τελευταίοι ασφαλώς έχουν νυχτώσει μακριά. Η κρίση στην κοινωνία είναι μακρόχρονη- άλλο στην οικονομία-, οι ζημίες που υφίσταται και θα υφίσταται στον ιστό της, πολλές και βαθιές. Ασφαλώς, θα προκύψει μια αλλιώτικη κοινωνία· το «καλύτερη» ή «χειρότερη» δεν ξέρω τι θα πει- από τι καλύτερη ή χειρότερη. Δεν ενδιαφέρουν αυτά· ενδιαφέρει μόνον να είναι ισχυρή, να είναι κοινωνία με όλη τη σημασία της λέξης.
ΠΗΓΗ:εφημ. ΤΑ ΝΕΑ, 26-2-2010

Φελλοί

του Δ.Δανίκα

Γιατί η Μενεγάκη; Απορούν. Θλίβονται. Μελαγχολούν. Και μετά κάνουν χάζι και στα ίδια προχωρούν. Γιατί λοιπόν; Γιατί το σκουπίδι το πιο ανώδυνο γιατρικό. Γιατί η τηλεόραση το θρανίο ακαλλιέργητων μαθητών. Γιατί η κλειδαρότρυπα το θέαμα το γαργαλιστικό. Γιατί αυτά τα πρότυπα των εξουσιαστών. Γιατί με το εύκολο και το φτηνό χειραγωγούν καλύτερα τον αμόρφωτο λαό.

Εδώ γράφουμε αυτά που θέλουμε να εμφανίζονται μετά το "Διαβάστε περισσότερα".

Κρίση πολιτισμού

του Θ.Γιαλκετση

«Παράθυρο στο χάος» είναι για τον Καστοριάδη η τέχνη, η σπουδαία καλλιτεχνική δημιουργία. Το σημαντικό έργο τέχνης αποκαλύπτει το χάος, με την έννοια ότι κλονίζει τα κατεστημένα νοήματα και διαρρηγνύει τις προφανείς αλήθειες πάνω στις οποίες στηρίζεται η φαινομενική ομαλότητα της καθημερινής μας ζωής. Στις κορυφαίες στιγμές της η τέχνη ξεσκεπάζει το χάος δίνοντάς του μια μορφή.

Εδώ γράφουμε αυτά που θέλουμε να εμφανίζονται μετά το "Διαβάστε περισσότερα".

Γ.Ιωάννου: Μες τους προσφυγικούς συνοικισμούς

Εδώ γράφουμε αυτά που θέλουμε να εμφανίζονται στην αρχική μας σελίδα.

Εδώ γράφουμε αυτά που θέλουμε να εμφανίζονται μετά το "Διαβάστε περισσότερα".

Βιωματικότητα: Ένα έμμονο χαρακτηριστικό της ποιητικής του πεζογράφου Γιώργου Ιωάννου

Εδώ γράφουμε αυτά που θέλουμε να εμφανίζονται στην αρχική μας σελίδα.

Εδώ γράφουμε αυτά που θέλουμε να εμφανίζονται μετά το "Διαβάστε περισσότερα".

Πολιτιστική υποχώρηση, ανθρωπιστική έκπτωση

του Γιάννη Χάρη

ΔΙΝΟΥΜΕ ΤΟ ΛΟΓΟ ΣΤΟ ΛΑΟΣ, ΓΙΑ Ν΄ ΑΚΟΥΣΤΟΥΝ

ΕΤΣΙ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΞΕΝΟΦΟΒΙΚΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ·

ΚΑΤΑΝΟΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΥΣ

ΠΟΛΙΤΕΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΑΘΩΩΣΟΥΜΕ ΔΙΚΕΣ

ΜΑΣ ΞΕΝΟΦΟΒΙΚΕΣ ΙΔΕΕΣ.

Μετά βίας ανεχόμαστε τον αλλόθρησκο, τον εβραίο, τον μειονοτικό, τον φίλαθλο αντίπαλης ομάδας, τον οπαδό αντίπαλου πολιτικού κόμματος, τον γείτονα και το σκυλί του, μα ρατσιστές δεν είμαστε ή ξενοφοβικοί, και ευτυχώς μας περισσεύει η ανοχή απέναντι στους μετανάστες

Με αυτά τα λόγια έκλεινα την περασμένη επιφυλλίδα, αφήνοντας ανοιχτό ένα τεράστιο θέμα, που πας να το πιάσεις απ΄ τη μια, κι όλο σου φεύγει από την άλλη. Αναφερόμουν στα πλυντήρια βρόμικων ιδεών, τα κανάλια δηλαδή, κυρίως τα λεγόμενα σοβαρά, που με την υπερπροβολή των εκπροσώπων της άκρας δεξιάς μάς εξοικειώνουν και μας συμφιλιώνουν με το πρόσωπο του τέρατος, όπως είχα γράψει σχετικά πρόσφατα. Και προχωρούσα τώρα με τη σκέψη πως η συστηματική αυτή και άνευ αρχών προβολή ενδέχεται να κρύβει μιαν αόριστη, στην καλύτερη περίπτωση, σύμπνοια ή και ταύτιση του τηλεοικοδεσπότη με τον φιλοξενούμενο. Διαφορετικά, ο ιδεολογικός αμοραλισμός και ο πολιτικός καιροσκοπισμός με το κυνήγι της τηλεθέασης δεν φτάνουν να εξηγήσουν στάσεις παντελώς άσχετες με τα κρατούντα στον τηλεοπτικό μας κόσμο ήθη: αναφέρομαι στον γνωστό εισαγγελικό, συχνά ιταμό τρόπο των τηλεδημοσιογράφων, και μάλιστα των πιο προβεβλημένων των βραδινών δελτίων, που δεν ανέχονται μύγα στο σπαθί τους, ούτε το βήχα καν του οποιουδήποτε κοινωνικά και ταξικά παρακατιανού.

Ακόμα πιο σκεφτικός στέκεται κανείς απέναντι στην αιφνίδια ανακάλυψη του προβλήματος της μετανάστευσης και των άμεσων επιπτώσεών της, ιδίως σε υποβαθμισμένες συνοικίες κτλ. Πολλές είναι οι εύλογες-κι ωστόσο διόλου επαρκείς- ερμηνείες: η άνοδος της δύναμης του ΛΑΟΣ, η οποία οφείλεται στην οικονομική κρίση και στη δυσαρέσκεια του κόσμου που «τον εγκατέλειψε η πολιτεία», ανίσχυρο πλάι στην εξαθλίωση των μεταναστών και τη συναφή παραβατικότητα.

Πριν δούμε το μένος με το οποίο προβάλλεται ξαφνικά το πρόβλημα και η απαίτηση για την επίλυσή του, τον ζήλο με τον οποίο εκδηλώνεται η αμέριστη κατανόηση των δοκιμαζόμενων αγανακτισμένων πολιτών, ας σταθούμε λίγο στη στερεότυπη ερμηνεία της μετακίνησης στρωμάτων της εκλογικής βάσης, εν προκειμένω από τα αριστερά προς την ακροδεξιά. Έχω κι εδώ ξαναγράψει ότι η ερμηνεία με οπωσδήποτε βάσιμα οικονομικοκοινωνικά κριτήρια δεν παύει να είναι κατά βάθος πατερναλιστική, να κρύβει μια βαθύτερη υποτίμηση του «απλού λαού», που χωρίς ιδέες, χωρίς ιδεολογία δηλαδή, εξακτινώνεται από την αριστερά, ακόμα και την κομμουνιστική, στην άκρα δεξιά: φταίει, είπαμε, η παγκοσμιοποίηση και η βαθιά οικονομική κρίση, η ανασφάλεια με τους ξένους, με τον Πολωνό υδραυλικό στη Γαλλία, με τον Αλβανό οικοδόμο χτες εδώ και σήμερα με τον ανέστιο Αφγανό, κι αυτή η ανασφάλεια και ο φόβος θεωρείται όρος ικανός να μεταστρέψει όχι τους «εκλεκτούς» εμάς αλλά τον «απλό λαό» και να τον κάνει ψηφοφόρο του Καρατζαφέρη και χειροκροτητή των «παλικαριών» της Χρυσής Αυγής, στον Άγιο Παντελεήμονα φερειπείν.

Τότε τι; Είναι όλοι ρατσιστές ή ξενοφοβικοί; Κι εκείνοι και εμείς, σύμφωνα με τον εισαγωγικό συλλογισμό μου; Δεν ξέρω· οι πολιτικοϊδεολογικοί όροι σίγουρα τρομάζουν. Ας δούμε όμως τι σίγουρα είμαστε, ή πιο απλά τι σίγουρα αισθανόμαστε. Ας δούμε λοιπόν σε οποιαδήποτε συνθήκη της καθημερινής ζωής τη σχετική έως απόλυτη δυσανεξία, ενστικτώδη ώς έναν μεγάλο βαθμό ή καταστατική, δυσανεξία που κλιμακώνεται σε αποστροφή, μίσος, έχθρα κτλ., απέναντι: στον ετερόδοξο, τον αιρετικό, τον παπικό, τον παλαιοημερολογίτη, τον ιεχωβά, και ειδικά τον εβραίο, τον πάσης φύσεως μειονοτικό, τον τσιγγάνο, τον ομοφυλόφιλο, αλλά ακόμα και τον σεξουαλικά ελευθεριάζοντα (και ιδίως την-), τον φίλαθλο αντίπαλης και εν γένει διαφορετικής ομάδας, τον οπαδό αντίπαλου και εν γένει διαφορετικού πολιτικού κόμματος (και ιδίως μικρού!), τον απέναντι ή πλαϊνό ή παραδίπλα ανταγωνιστικό μαγαζάτορα, τον γείτονα με το μεγαλύτερο (ή το πολύ μικρό!) αυτοκίνητο, τον γείτονα που βάζει δυνατά μουσική, ή που βάζει διαφορετική από τα γούστα μας μουσική, τον γείτονα που ποτίζει νυχτιάτικα τα λουλούδια του, τον γείτονα με το σκυλί που γαβγίζει ασταμάτητα, τον γείτονα που κυκλοφορεί με τις κοιλιές του έξω στη βεράντα..., σελίδες θα μπορούσαμε να γεμίσουμε. Κι αν έτσι με τον γείτονα, πόσο μάλλον με τον ξένο!

Τι μας κρατάει να μη σφαζόμαστε όλη την ώρα, να μη σφαχτούμε οριστικά με τον γείτονα; Αυτό το μικρό και τεράστιο μαζί κλικ του διακόπτη, που λέγεται κοινωνικότητα, κοινωνικοποίηση, κοινοτική ζωή, πολιτισμός, η αρχικά (ή και για πάντα) αναγκαστική συνθήκη του κοινωνικού όντος που είναι υποχρεωμένο να συνυπάρξει, να συμβιώσει, μ΄ όλες του τις διαφορές, τα πάθη και τα μίση. Γίνεται όμως αυτό; Ε, άντε, με τον γείτονα, και φτάνει πια, φτάνει τόσος αυτοέλεγχος και καταπίεση εννοώ, νισάφι! όχι και με τον ξένο! Μοιάζει απλοϊκό, μα είναι, νομίζω, θεμελιώδες.

Γυρίζοντας νύχτα σπίτι, ένα αυτοκίνητο που ερχόταν σταθερά από πίσω μου με στράβωνε με τους προβολείς του· όποιος οδηγεί, ξέρει πόσο επικίνδυνο, βασανιστικό και εξοργιστικό είναι αυτό· του έκανα διάφορα νοήματα, χαμπάρι! Κάποια στιγμή, δεν άντεξα, έβγαλα το χέρι απ΄ το παράθυρο, σε μια παρατεταμένη, μεγαλόπρεπη μούντζα. Όταν πια σταμάτησα έξω απ΄ το γκαράζ, σταμάτησε κι εκείνο: κοιτάζω απ΄ το καθρεφτάκι και διακρίνω τον-συμπαθέστατο μάλιστα- γείτονα που είχε θέση στο ίδιο γκαράζ! Ν΄ ανοίξει η γη να με καταπιεί... Έκτοτε κοιτάζω καλά καλά ποιος έρχεται πίσω μου, στη γειτονιά· γιατί αλλού, ούτε λόγος, μούντζα θα πέσει και πάλι.

Κοινωνικές αναστολές, ανάμεικτες με φόβο, δέος, ανάλογα, μέσα στην ίδια οικογένεια, στην ίδια γειτονιά, στο ίδιο χωριό, ανάλογα με τη θέση, μπορεί και ανώτερη, του άλλου, ορίζουν τη συμπεριφορά μας, ολόκληρο πλέγμα συμβάσεων και μικρών ή μεγάλων καταναγκασμών. Οπότε, με την πρώτη ευκαιρία, ευχαρίστως σπάμε την άτιμη την αλυσίδα, και πάλι, ανάλογα, πουλάμε εξουσία, τσαμπουκά, ή απλούστατα αφήνουμε ελεύθερα τα συναισθήματά μας, που είναι παγίως, πάντοτε, φόβος για καθετί καινούριο ή ξένο, δυσφορία έως αποστροφή για ό,τι ξεφεύγει από τον έλεγχό μας-γνωστότατο το φαινόμενο, διέπει όλη μας τη ζωή, τη στάση μας απέναντι σε καινούριες ιδέες, σε αλλαγές στη μόδα, στη γλώσσα, γενικά απέναντι στις νεότερες γενιές κτλ.

Ο ΥΠΟΠΤΟΣ ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ

Κακά τα ψέματα, το ΛΑΟΣ δεν βγήκε ενισχυμένο μόνο στον Άγιο Παντελεήμονα ή σε άλλες υποβαθμισμένες περιοχές. Αλλά και στα Βόρεια Προάστια. Ή σε αγροτικές περιοχές, όπου όλη η τοπική οικονομία στηρίζεται στους ξένους· που τους έχουν οι ντόπιοι σκλάβους, μ΄ άλλα λόγια· κι απλώς τους θέλουνε πιο σκλάβους ακόμα, και όχι να σηκώνουνε κεφάλι, ζητώντας μεγαλύτερο (μα πάντα εξευτελιστικό) μεροκάματο. Και κακά τα ψέματα, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις χωριών με ομολογημένα αρμονική συνύπαρξη από καιρό ντόπιων και ξένων, ώσπου στραβοκοιτάζει μια μέρα ο ξένος κάποιον στο καφενείο, κι αρχίζει το πογκρόμ, έφοδος στα σπίτια των ξένων, απαγόρευση κυκλοφορίας και άλλα εξίσου αδιανόητα κι ανατριχιαστικά.

Ξενοφοβία; Έστω πως όχι. Γιατί τότε θα έπρεπε να δεχτούμε πως είναι έμφυτη, εγγενής. Υποχώρηση πολιτισμού, όμως, οπωσδήποτε.

Κι εκεί αρχίζουν οι ευθύνες οι δικές μας. Που είναι ακόμα μεγαλύτερες όσο μικρότερες, ή και ανύπαρκτες, εμφανίζουμε τις ευθύνες των άλλων, του «λαού». Γιατί δεν νοείται να συμψηφίζεται η εξαθλίωση του οικονομικού μετανάστη και η όποια, παρεπόμενη, παραβατικότητα με την υποχώρηση βασικών συστατικών της ανθρώπινης συνθήκης, με λιντσαρίσματα, με σκούπες-πογκρόμ, με χώρους υποδοχής-στρατόπεδα συγκέντρωσης και άλλα αστυνομικά μέτρα. Και πάντως, ακόμα κι αν τα θεωρούσε κανείς απαραίτητα σε κάποια φάση διόγκωσης και όξυνσης του προβλήματος, το χειροκρότημα στα «παλικάρια» της Χρυσής Αυγής δείχνει ότι το πρόβλημα είναι εντέλει αλλού.

Και τότε ο λόγος: «Όποιος είναι έξω από το χορό, πολλά πολυπολιτισμικά τραγούδια ξέρει», έτσι εξάλλου επιθετικά και χλευαστικά που εκφέρεται, και μέσα στον προσχηματικό ρεαλισμό του και τη συσκοτιστική «αντικειμενικότητά» του, ακούγεται βαθύτατα ανησυχητικός. Περισσότερο κι από τις σιδερογροθιές και τα στειλιάρια των «παλικαριών».

Αλλά για τη «δική μας» στάση μένουν πολλά να πούμε.
ΠΗΓΗ: εφημ. ΤΑ ΝΕΑ, 27 Ιουνίου 2009

Το πλοίο των τρελών

του Γεράσιμου Βώκου, καθηγητή φιλοσοφίας στη Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Ίσως ένα από τα εντυπωσιακότερα γεγονότα των τελευταίων ετών είναι οι περίφημες διαδηλώσεις σε διάφορα μέρη του κόσμου εναντίον του φαινομένου της παγκοσμιοποίησης.

Read more: http://spoudasterion.pblogs.gr/#ixzz0gapUDQjH
Under Creative Commons License: Attribution


Εδώ γράφουμε αυτά που θέλουμε να εμφανίζονται μετά το "Διαβάστε περισσότερα".

Σταυρόλεξα για τις 18η & 19η Ενότητες Λατινικών της Β΄ Λυκείου

Read more: http://spoudasterion.pblogs.gr/#ixzz0gaopT8aZ
Under Creative Commons License: Attribution

Η αξία της αυτοεκτίμησης

από την ΤΖΙΝΑ ΧΟΝΔΡΟΥ, ψυχολόγο, ακαδημαϊκή διευθύντρια THACE

Παρ' όλο που όλοι μας γνωρίζουμε την αξία της «πρόληψης», συχνά ξεχνάμε ότι η πρόληψη σε θέματα ψυχολογικής υγείας βασίζεται σε έννοιες απλές, όπως «αγάπη», «αποδοχή», «ενθάρρυνση», «επιβράβευση» και πάνω απ' όλα υψηλή αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση.

Αυτοεκτίμηση σημαίνει να νιώθουμε καλά με τον εαυτό μας, να θεωρούμε ότι αξίζουμε, να αποδεχόμαστε τον εαυτό μας όπως είναι.

Εδώ γράφουμε αυτά που θέλουμε να εμφανίζονται μετά το "Διαβάστε περισσότερα".

Λατινό...λεξο

Σταυρόλεξο γραμματικών γνώσεων για την 36η ενότητα του σχολικού βιβλίου της Γ΄ Λυκείου

(Θεωρητικής κατεύθυνσης)

Εδώ γράφουμε αυτά που θέλουμε να εμφανίζονται μετά το "Διαβάστε περισσότερα".

Για τους συμμετέχοντες σε ριάλιτι

«Κίβδηλο και παραπλανητικό το επιχείρημα της συναίνεσης»

Πώς παρεμβαίνουμε στην ελευθερία του άλλου, που επιλέγει ακόμη και να αυτοεξευτελιστεί προκειμένου να κερδίσει λίγες στιγμές τηλεοπτικής λάμψης; Πού τελικά τελειώνει η αλήθεια και πού αρχίζει το ψέμα στο επιχείρημα περί συναίνεσης των προσώπων που εκθέτουν σε σημείο αυτογελοιοποίησης τον εαυτό τους στη μικρή οθόνη;

Εδώ γράφουμε αυτά που θέλουμε να εμφανίζονται μετά το "Διαβάστε περισσότερα".

Η επιδημία της ισοπέδωσης

της Διονυσίας Βοριδη

Πάμπολλοι αγώνες δόθηκαν για την προστασία και τη θωράκιση του δικαιώματος της ιδιωτικότητας, απαραίτητου για την οριοθέτηση του προσωπικού μας χώρου. Όλοι, παραδείγματος χάριν, θεωρούμε -και καλά κάνουμε- απαράβατο δικαίωμα να ανταλλάσσουμε επιστολές χωρίς να μαθαίνουν άσχετοι το περιεχόμενό τους, να μην κρυφακούει κανείς τι λέμε στο τηλέφωνο, να μη μπορεί ένας τρίτος να παρακολουθήσει τι κάνουμε στο σπίτι μας, που θεωρούμε κάστρο μας...

Εδώ γράφουμε αυτά που θέλουμε να εμφανίζονται μετά το "Διαβάστε περισσότερα".

Κώνειο στην «Ανοιχτή κοινωνία»

του Μάριου Πλωρίτη

ΟΤΑΝ ο Καρλ Πόππερ έγραφε το (περιλάλητο πια) βιβλίο του «H Ανοιχτή Κοινωνία και οι εχθροί της» (1938-43, α΄ έκδοση 1945)1, δεν θα φανταζόταν βέβαια πως, ύστερ' από 60 χρόνια, εχθροί της θ' αναδείχνονταν όχι μόνο οι «προφήτες» και δράστες του ολοκληρωτισμού και του ρατσισμού, αλλά και οι ηγέτες της κοινωνίας που εκείνος εξεθείαζε.

Εδώ γράφουμε αυτά που θέλουμε να εμφανίζονται μετά το "Διαβάστε περισσότερα".

Η γνώση στην υπηρεσία της αδικίας

του Θ.Γιαλκετση

Ο Καναδός συγγραφέας Τζον Ράλστον Σολ έγινε διεθνώς γνωστός με το βιβλίο του «Voltaire's Bastards» (Vintage Books, 1992), με το οποίο ασκούσε ριζική κριτική στη «δικτατορία του λόγου», δηλαδή στην τεχνοκρατική σκέψη που καταδυναστεύει τη σύγχρονη Δύση.

Εδώ γράφουμε αυτά που θέλουμε να εμφανίζονται μετά το "Διαβάστε περισσότερα".

Σταυρόλεξο αρχαίων ελληνικών

Εδώ γράφουμε αυτά που θέλουμε να εμφανίζονται μετά το "Διαβάστε περισσότερα".

Μια ποιήτρια εξομολογείται

της ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΣ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ

«Δεν μου ήταν ποτέ εύκολο να συνεννοηθώ με άνθρωπο. Ούτε μπορούσα να καταλάβω γιατί οι άνθρωποι ήταν τόσο διαφορετικοί από εμένα. Αυτό βέβαια ήταν πολύ αφελές από τη μεριά μου, αλλά και πολύ χρήσιμο. Γιατί με είχε σε μια μόνιμη ταραχή, σε μια διαρκή διαμαρτυρία και σ' ένα πολύ γόνιμο παράπονο... Από την άλλη, είχα μια ευγένεια η οποία με κατέστρεψε απολύτως! Εμπόδισε δηλαδή τη ζωή μου να πάρει το δρόμο της. Υπέμεινα πράγματα τα οποία δεν έπρεπε να υπομείνω, με το αιτιολογικό μιας ευγένειας ότι θα πίκραινα, ότι θα πείραζα, ότι θ' αναστάτωνα των άλλων τη ζωή. Αυτό ήταν μία ήττα. Καθαρή ήττα...».

Εδώ γράφουμε αυτά που θέλουμε να εμφανίζονται μετά το "Διαβάστε περισσότερα".

Η κρίση ως ευκαιρία

Της Τιτικας Δημητρουλια

Καθώς η αβεβαιότητα επιτείνεται σε όλους τους τομείς και οι σταθερές εξαφανίζονται από τον ορίζοντα μέσα σε ένα γενικότερο, παγκόσμιο κλίμα ανησυχίας, κλονισμών και τριγμών που προοικονομούν ακόμα μεγαλύτερες αλλαγές, η αισιοδοξία σίγουρα δυσκολεύεται να βρει τη θέση της σε όλα τα πεδία. Είναι άλλωστε παγκοίνως αποδεκτό ότι η ίδια η σκέψη δείχνει να οπισθοδρομεί μπροστά στις αλλαγές που ανατρέπουν εκ βάθρων πεποιθήσεις δεκαετιών και αναγκάζουν τον άνθρωπο να επανεξετάσει τη σχέση του με τον κόσμο, τους άλλους και τον ίδιο του τον εαυτό, τις βαθύτερες ανάγκες και τις επιθυμίες του. Επειδή όμως η κρίση αυτή, η οποία πλήττει και τη χώρα μας με τις ιδιαιτερότητές της, δεν είναι ούτε η πρώτη και προφανώς ούτε η τελευταία στην Ιστορία του πλανήτη Γη, της «Γης-πατρίδας» για την οποία κάνει λόγο ο Εντγκάρ Μορέν, ο επιφανής κοινωνιολόγος και φιλόσοφος, που με πάθος υποστηρίζει την πολύπλοκη σκέψη, η απαισιοδοξία μπορεί να μετριαστεί από μια σειρά σκέψεων, τις οποίες και καταθέτει σε άρθρο του στις 9.1.2010 στην εφημερίδα «Λε Μοντ», με άξονα την ιδέα της μεταμόρφωσης...

Εδώ γράφουμε αυτά που θέλουμε να εμφανίζονται μετά το "Διαβάστε περισσότερα".

Η μαύρη αλήθεια

του Γιώργου Κακουλίδη

Εδώ γράφουμε αυτά που θέλουμε να εμφανίζονται μετά το "Διαβάστε περισσότερα".

Ενώπιον της σκιάς και της κόνεως

Tου Nικου Γ. Ξυδακη

Μια μαυρίλα απλώνεται στη χώρα, ιδίως στα μεγάλα αστικά κέντρα, εκεί όπου ήδη στενάζουν μαγαζιά και μικροεπιχειρήσεις. Πριν ακόμη πλακώσει η ύφεση και στείλει σαραντάρηδες και πενηντάρηδες στην ανεργία, οι ψυχές πλακώνονται από απαισιοδοξία, αυτοϋποτίμηση, αυτολοιδορία· από την ταγκή γεύση της ήττας. Σαν εκκρεμές. Από την έπαρση του Ελληναρά, στη βαθιά αυτοϋποτίμηση του ραγιά. Από την αυθάδεια του αλαζόνα, στην άνευ όρων παράδοση του προσκυνημένου, του ψυχικά ηττημένου...

Εδώ γράφουμε αυτά που θέλουμε να εμφανίζονται μετά το "Διαβάστε περισσότερα".

La crizia e bella

Tης Mαριαννας Tζιαντζη

Μια κλασική ανησυχία των γονιών είναι το πώς θα μιλήσουν στο παιδί τους για το σεξ, όμως το ευαίσθητο αυτό θέμα δεν είναι terra incognita. Πώς όμως, εδώ και τώρα, μιλάμε στα παιδιά για την κρίση που ζυγώνει και για το νέο «πατριωτικό καθήκον», δηλαδή την αποδοχή των σκληρών μέτρων;

Εδώ γράφουμε αυτά που θέλουμε να εμφανίζονται μετά το "Διαβάστε περισσότερα".

Ένας εκρηκτικός Εγγονόπουλος

του Μιχάλη Άνθη, διδ. Φιλολογίας

Εδώ γράφουμε αυτά που θέλουμε να εμφανίζονται μετά το "Διαβάστε περισσότερα".

Ζήλια, το αρχαιότερο συναίσθημα

Από τον Κώστα Ζουγρή

Από τα σημαντικότερα συναισθήματα που τροφοδότησαν τη μουσική και τη λογοτεχνία εδώ και πολλούς αιώνες, η ζήλια παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στον κόσμο ταυτόχρονα με τον άνθρωπο...

Εδώ γράφουμε αυτά που θέλουμε να εμφανίζονται μετά το "Διαβάστε περισσότερα".

Μηχανική ανάγνωση

του Δ.Μαρωνίτη

Εδώ γράφουμε αυτά που θέλουμε να εμφανίζονται μετά το "Διαβάστε περισσότερα".

Περί ουράνιας μηχανικής

Του ΕΥΓΕΝΙΟΥ ΑΡΑΝΙΤΣΗ

Γραφείς παραμυθιών αναγκάζονται να ξετυλίξουν ιστορίες απ' αυτές στις οποίες δεν συμβαίνει τίποτα. Και τανάπαλιν: όταν συμβαίνουν τα πάντα, περιττεύει να γράφουμε.

Εδώ γράφουμε αυτά που θέλουμε να εμφανίζονται μετά το "Διαβάστε περισσότερα".

Διαβαίνοντας τα σύνορα

του Θ. Γιαλκετση

Το ακόλουθο κείμενο είναι απόσπασμα δοκιμίου που έγραψε ο πολωνός κοινωνιολόγος Ζίγκμουντ Μπάουμαν για τον κατάλογο έκθεσης με θέμα τα «Σύνορα», που έγινε το Μάιο του 2009 στο Ινστιτούτο Σύγχρονης Τέχνης της Βαλένθιας.

Εδώ γράφουμε αυτά που θέλουμε να εμφανίζονται μετά το "Διαβάστε περισσότερα".