Ο κομφορμισμός, εχθρός της δημοκρατίας

Image by Simone Tagliaferri via Flickr

του ΠΑΟΛΟ ΦΛΟΡΕΣ ΝΤ' ΑΡΚΑΪΣ

Στη δημοκρατία οι πολιτικοί υποβάλλονται στον έλεγχο της νομιμότητας. Οι δικαστές, εκτός από τον πολύπλοκο μηχανισμό των διάφορων βαθμίδων κρίσης, των προσφυγών, των αμοιβαίων ελέγχων, υποβάλλονται και στον έλεγχο των μέσων μαζικής επικοινωνίας. Τα μέσα μαζικής επικοινωνίας υποβάλλονται στον έλεγχο του δημόσιου ήθους. Κι αυτό το τελευταίο; Σε τίποτα και σε κανέναν. Αυτός είναι ο αθεράπευτος κύκλος της δημοκρατικής ευθραυστότητας.
*Ενα ασυμβίβαστο και ευρέως διαδεδομένο ήθος που διαφυλάσσει τις δημοκρατικές αξίες της συμβίωσης μέσα στο αναγκαίο οξύμωρο της «κοινότητας των διαφωνούντων» είναι το μόνο αντίσωμα που μπορούμε να επεξεργαστούμε. Αλλά φαίνεται σχεδόν αδύνατο να μετατρέψουμε αυτό το δημόσιο ήθος σε πρωταρχικό ατομικό συμφέρον του καθενός. Ισως αυτό θα ήταν δυνατό για ένα λαό αποτελούμενο από θεούς, όπως θα έλεγε και ο Ζαν Ζακ Ρουσό. Χρειάζεται ωστόσο να προσπαθήσουμε να ριζώσουμε αυτό το δημόσιο ήθος στην υλικότητα της καθημερινής ζωής... ... ...
*Ποιες ελευθερίες μάς ενδιαφέρουν αληθινά; Εκείνες που μπορούμε πραγματικά να ασκήσουμε, να βιώσουμε σαν δική μας εξουσία. Αλλά αν δεν διαβάζουμε εφημερίδα, δεν θα μπορέσουμε να νιώσουμε ως δική μας (και επομένως αναγκαία) την ελευθερία του τύπου. Μόνον όποιος κατεβαίνει στους δρόμους ζει ως δικό του το δικαίωμα να διαδηλώνει.
Αν υπαρξιακά είναι πρώτα αυτοκινητιστής και έπειτα πολίτης, θα ταυτίζει την ελευθερία με την κυκλοφορία, όσο χαοτική και αν είναι αυτή. Και θα υπογράφει υπέρ της απαγόρευσης των διαδηλώσεων. Η ελευθερία ενός θεάτρου χωρίς λογοκρισία ισχύει φυσικά για όποιον πηγαίνει στο θέατρο, κ.ο.κ.
*Να ριζώσουμε το δημοκρατικό ήθος σημαίνει επομένως να καλλιεργήσουμε, να ενθαρρύνουμε, να προστατεύσουμε -μέσα από τη δράση δημόσιων εξουσιών- εκείνες τις επιθυμίες και εκείνες τις καταναλώσεις που μας επιτρέπουν να νιώσουμε ως δικές μας τις ελευθερίες/εξουσίες που είναι αναγκαίες για την πολυφωνική ορχήστρα των δικαιωμάτων του πολίτη.
Είναι απολύτως αδύνατο να σχεδιάσουμε έναν εξαντλητικό χάρτη των (όχι μόνο πολιτικών) συμπεριφορών που μπορούν να ριζώσουν το δημοκρατικό ήθος στο καθημερινό βίωμα.
Αυτός ο χάρτης πρέπει να σχεδιάζεται και να εκσυγχρονίζεται συνεχώς. Γνωρίζουμε ωστόσο πολύ καλά τι είναι αυτό που αποτελεί την άρνηση αυτού του ήθους, την «θανάσιμη ασθένεια» που απειλεί τη δημοκρατία. Είναι ο κομφορμισμός σε όλες του τις μορφές, τις μεταμφιέσεις και τις μεταμορφώσεις. Γιατί μπορεί να έχουμε ολοκληρωτισμό μόνον όταν ο κομφορμισμός είναι ολικός, αλλά κάθε κομφορμισμός είναι ήδη προάγγελος ολοκληρωτισμού, είναι ολοκληρωτισμός σε ομοιοπαθητικές δόσεις (διόλου θεραπευτικές). Ο κομφορμισμός είναι επομένως ο εχθρός της δημοκρατίας. Το άτομο που πρέπει να διαπλάσουμε -με τη δημοκρατική πολιτική- είναι το άτομο της ελεύθερης γνώμης, του κριτικού πνεύματος, της συνειδητής επιλογής και όχι το ομοίωμα του κομφορμισμού της αγοράς. Το άτομο των πολιτικών ελευθεριών και των δικαιωμάτων και όχι το κτητικό ον που έχει ισοπεδωθεί αγελαία από τη μιμητική επιθυμία του μαζικού καταναλωτισμού (...).
*Δεν είναι επομένως η ισότητα (όπως φαινόταν να φοβάται ο Τοκβίλ) αυτή που απειλεί τις ελευθερίες μέσα στη δημοκρατία. Ή μάλλον είναι η «ισότητα», αλλά αποκλειστικά με την έννοια του κομφορμισμού (όπως είχε διαγνώσει τέλεια ο Τοκβίλ), δηλαδή η μαζοποίηση, εκείνη η πορνογραφία της ισότητας που υπηρετεί τα προνόμια. Ο εναγκαλισμός που μπορεί σήμερα να πνίξει τη δημοκρατία γεννιέται πράγματι από την αλληλοτροφοδότηση των προνομίων των ισχυρών και της μαζοποίησης ομογενοποιημένων «πολιτών».
*Η δημοκρατία είναι μια αξία, δεν βρίσκεται στη φύση. Συγκροτεί ένα δέον γενέσθαι. Αν υποκατασταθεί από αντίθετες αξίες είναι ήδη άλλο πράγμα. Αντίθετα με το δόγμα που έχουν διατυπώσει ορισμένοι κλασικοί του φιλελευθερισμού και το αναμασούν σήμερα διάφοροι απολογητές, η ιδιοκτησία δεν είναι η θωράκιση των ελευθεριών αλλά είναι και μια απειλή για τις ελευθερίες. Γιατί τείνει προς το μονοπώλιο και στην άμετρη μεγιστοποίηση (στον εκλογικό ανταγωνισμό, στις αίθουσες των δικαστηρίων και σε κάθε άλλη περιοχή των «διακριτών» εξουσιών).
Με δυο λόγια, ο ιδιοκτήτης μπορεί να συντρίψει το άτομο. Σε κάθε περίπτωση το θέτει διαρκώς σε κίνδυνο. Και στην κοινωνία και μέσα σε κάθε άτομο. Είναι μια «ύβρις» κάθε άλλο παρά υποθετική. Αντίθετα μάλιστα, είναι το κυρίαρχο στοιχείο της φάσης που περνάμε. Τα ιδιωτικά συμφέροντα, προκειμένου να παίξουν ρόλο στη δημόσια σκηνή, οφείλουν να παρουσιάζονται με τα διαπιστευτήρια του γενικού συμφέροντος.
Σήμερα ωστόσο τα ιδιωτικά συμφέροντα δεν χρειάζονται καν αυτή την υποκριτική μεταμφίεση. Μπορούν να επιβεβαιώνονται απροκάλυπτα, ωμά και γυμνά, σαρκοβόρα.
*Σήμερα εκλέγεται ένας πρόεδρος στο όνομα των κερδών της πετρελαϊκής βιομηχανίας και όχι στο όνομα του θατσερικού παιάνα στη γη της επαγγελίας της ελεύθερης αγοράς (και των υποθετικών κερδών για όλους). Αλλά είναι η ιδιωτικοποίηση της δημόσιας σφαίρας που πραγματοποιείται από την κομματοκρατία αυτή που προετοιμάζει και επιτρέπει την παραπέρα ιδιωτικοποίηση της κυρίαρχης εξουσίας με την παράδοσή της απευθείας στα χέρια των ιδιωτικών οικονομικών εξουσιών. Γι' αυτό δεν πρέπει να ξεγελιόμαστε από τα φαινόμενα: κομματοκρατία και «ισχυρές εξουσίες» είναι δύο όψεις της ίδιας κυριαρχίας, της ίδιας έκλειψης της δημοκρατίας
ΠΗΓΗ: εφημ. ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 24/04/2005