της Αγάθης Γεωργιάδου, δ.φ.
Δ. Σολωμός
"Ο Κρητικός"
Η εποχή του Κρητικού
- Ο Κρητικός του Διονύσιου Σολωμού είναι ένα αφηγηματικό ποίημα 134 στίχων που γράφτηκε το 1833-1834, σε μια εποχή κρίσιμη για τον Σολωμό, εξαιτίας της πολύκροτης δίκης του με
τον ετεροθαλή αδελφό του.
- Στο θρόνο της Ελλάδας είχε ανεβεί ο ανήλικος Όθων, αλλά την εξουσία ασκούσε η Αντιβασιλεία.
- Τα Επτάνησα, αφού πέρασαν από ενετική και γαλλική κατοχή,
βρίσκονταν από το 1815 με τη συνθήκη του Παρισιού στα χέρια της Αγγλίας.
Ιστορικό υπόβαθρο
Η υπόθεση του έργου τοποθετείται γύρω στο 1823- 1824, όταν ο αγώνας της Κρήτης για την απελευθέρωσή της κορυφώνεται.
Τον Απρίλιο του 1824, παρά τον ηρωικό αγώνα των Κρητικών, η αντίστασή τους είχε καμφθεί. 10.000άνθρωποι επιβιβάστηκαν στα πλοία για να σωθούν, οι περισσότεροι όμως βρήκαν οικτρό θάνατο στη θάλασσααπό τους κανονιοβολισμούς των Τούρκων ή από τις κακουχίες στις ακτές της Πελοποννήσου.
Η δράση βέβαια του Κρητικού χαλαρά μόνο συνδέεται με
τα ιστορικά γεγονότα.
Η αποσπασματικότητα του έργου
Πολύς λόγος έχει γίνει για το θέμα της αποσπασματικότητας του έργου του Σολωμού. Οι περισσότεροι κριτικοί της λογοτεχνίας
τείνουν να συμφωνήσουν ότι η αποσπασματικότητα του έργου του Σολωμού δεν οφείλεται σε συνθετική αδυναμία του ποιητή ή
στο πάθος της τελειότητας που τον διακατείχε, αλλ’ είναι αποτέλεσμα της επίδρασης του ευρωπαϊκού ρομαντισμού του 19ου αιώνα και ιδιαίτερα του γερμανικού.
Το βασικό θέμα: «L’ amore divinizzato” Ο θεοποιημένος έρωτας
Ο θεματικός πυρήνας του Κρητικού είναι μια τριπλή δοκιμασία:
- ηρωική: όπως φαίνεται στους αγώνες του ήρωα εναντίον των Τούρκων, πριν από τον εκπατρισμό του.
- φυσική: παρουσιάζεται η προσπάθεια ενός ναυαγού να σώσει τον εαυτό του και την αγαπημένη του από τη τρικυμισμένη θάλασσα.
- ηθική/μεταφυσική: όπως φαίνεται στην αντιμετώπιση της Έσχατης Κρίσης.
Τα χρονικά επίπεδα
- Ο χρόνος του ναυαγίου
- Η προϊστορία του ήρωα στην Κρήτη
- Η ζωή του Κρητικού μετά το ναυάγιο και το θάνατο της
αγαπημένης του
- Ο οραματισμός της έσχατης κρίσης
Έχουμε δηλ. ένα λυρικό, δραματικό μονόλογο του Κρητικού για τους αγώνες, την πάλη με τα κύματα, το θάνατο της αγαπημένης του και το μεταφυσικό οραματισμό του.
Απ. 1 [18]
Η έκκληση
Η ποιητική αφήγηση αρχίζει in medias res. Ο Κρητικός ανακαλεί στη μνήμη του τον εαυτό του ως ναυαγό στη μέση του πελάγους, όταν βρισκόταν ακόμα πολύ μακριά από τη στεριά. Η απόσταση τονίζεται με την εκτεταμένη παρήχηση του α στο ρήμα «Εκοίταα». Θυμάται πως είχε κάνει έκκληση στο αστροπελέκι να του φωτίσει τη θάλασσα και σαν απάντηση, πέφτουν τρία αστροπελέκια πολύ κοντά στην κόρη θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή της. Η σκηνή δημιουργεί δέος με την προβολή της μεγαλοπρέπειας της φύσης, ενώ ο άνθρωπος αποδεικνύεται ανίσχυρος μπροστά της. Η ομοιοκαταληξία «αντήχαν - κι αν είχαν» και η παρήχηση του χ δημιουργούν την αίσθηση της ηχούς.
Απ. 2[19.]
Το μεταφυσικό όραμα
Ο Κρητικός διακόπτει προσωρινά την αφήγησή του κάνοντας έκκληση στους υποθετικούς ακροατές για να πιστέψουν όσα θα τους πει. Ο τριπλός όρκος του ακολουθεί ανιούσα ιεραρχική σειρά: ορκίζεται στις λαβωματιές του από τις μάχες, έπειτα στις ψυχές των συντρόφων και συμπολεμιστών του και τέλος στο ιερότερο αγαθό του, την αγαπημένη του, «που του έκαψε την ψυχή τον κόσμο απαρατώντας». Με την πρόληψη αυτή κατανοούμε ότι τελικά ο Κρητικός δεν κατάφερε να σώσει την κόρη από τη μανιασμένη θάλασσα. Η αναφορά στο θάνατο της αγαπημένης του οδηγεί τον αφηγητή σε μια παρέκβαση εσχατολογικού χαρακτήρα: ο Κρητικός απευθυνόμενος στη Σάλπιγγα της Δευτέρας Παρουσίας αφηγείται το μεταφυσικό όραμά του: τινάζει το σάβανο από πάνω του και, σαν τον Οδυσσέα, μεταβαίνει στην Κοιλάδα του Ιωσαφάθ όπου βρίσκονται οι σκιές των αναστημένων νεκρών αναζητώντας την καλή του. Οι αναστημένοι απαντούν ότι την είδαν «στη θύρα της Παράδεισος» αγνή και δροσερή («της τρέμαν τα λουλούδια») να
ψάλλει ύμνους αναστάσιμους και να λαχταρά τη στιγμή που η ψυχή θα ξανασυναντήσει το σώμα της. Ο ουρανός είχε σαστίσει
κι ο κόσμος ανέβαλλε την καταστροφή του.
Απ. 3 [20.]
Η ανάδυση της φεγγαροντυμένης
Η καταιγίδα μαίνεται. Ξάφνου, απέραντη γαλήνη απλώνεται στον ουρανό και τη θάλασσα, νηνεμία που προετοιμάζει την επιφάνεια μιας θεϊκής μορφής. Ένα ολόγιομο φεγγάρι ξεπροβάλλει κι η κόρη αγκαλιάζει χαρούμενη τον αγαπημένο της. Η κίνηση της κόρης συμπίπτει με την ανάδυση της φεγγαροντυμένης. Ίσως «ήταν το τελευταίο επιθανάτιο σκίρτημά της, καθώς η ψυχή της αποχωρίζεται πια το κορμί της», ίσως όμως να ήταν «ένα σημάδι χαρούμενης αντίδρασής της για το απρόσμενο γαλήνεμα της θάλασσας».
Απ. 4 [21.]
Οι τρεις εκδοχές
- εικόνα σε εκκλησία
- τον ιδανικό έρωτα
- την ονειρεύτηκε όταν ήταν βρέφος.
Η ιστορία του Κρητικού
Τα μάτια του γεμίζουν δάκρυα και χάνει την
οπτική επαφή μαζί της, αν και νιώθει ακόμα μαγνητική
τη ματιά της. Αν δεν χανόταν η μιλιά του θα
ήθελε να της διηγηθεί το βίαιο ξεκλήρισμα της
οικογένειάς του πριν φύγει μακριά από την Κρήτη. Σαν
τον ναυαγό Οδυσσέα την αποκαλεί θεά και της ζητά
να σώσει το μοναδικό στήριγμα της ζωής του,
αυτό «το τρυφερό κλωνάρι».
Απ. 5 [22.]
Η μεταστροφή του ψυχισμού του Κρητικού
Η θεϊκή γυναίκα τώρα συμμερίζεται τον πόνο του και χαμογελά γλυκά μοιάζοντας στην αγαπημένη του. Έπειτα, χάνεται σαν οπτασία, αλλά πριν χαθεί, ένα δάκρυ της που κυλά στο
χέρι του τον αποδυναμώνει και μεταστρέφει τον ψυχισμό του, προκαλώντας νέα ιεράρχηση στις αξίες του: δεν επιθυμεί πια να σκοτώσει Αγαρηνούς μ’ αυτό το χέρι, αλλά να ζητήσει «ψωμί» απ’ το διαβάτη, να ολοκληρωθεί δηλαδή μέσα από την αγάπη του άλλου. Η Φύση, ως φορέας του κάλλους και του αγαθού
και ως Ιδέα, παραλύει την αντίστασή του κι αναζητά την αδελφότητα.
Απ. 5 [22.]
Ο γλυκύτατος ήχος
Τα αστροπελέκια που ξεσπούν στο άγριο πέλαγο σβήνουν το όραμα και τον επαναφέρουν στη σκληρή πραγματικότητα: στη θάλασσα που πασχίζει να καταπιεί την αγαπημένη του. Ενώ η «επιφάνεια» της φεγγαροντυμένης μέσα στη φύση την είχε γαληνέψει συμβολικά, η εξαφάνισή της αγριεύει τη θάλασσα. Έτσι, κι ο νους του Κρητικού για λίγο ανταριάζει, αλλά το θείο
δάκρυ τον ηρεμεί και του δίνει δύναμη να παλέψει με τα κύματα, τέτοια που ούτε στις νεανικές άνισες μάχες με τους εχθρούς δεν είχε εναντίον του «μπόμπου- Ισούφ» και στη «Λαβύρινθο.
n Μετά από αυτή την παρέκβαση, ο Κρητικός ξαναπιάνει τη διήγηση και περιγράφει το δυνατό χτύπο της καρδιάς του καθώς ακουμπά στην «πλευρά» της αγαπημένης του, στοιχείο που του δίνει δύναμη να συνεχίσει.
Ξάφνου ένας «γλυκύτατος ηχός» ακούγεται και επιβραδύνει το ρυθμό του. Εκστασιασμένος, μάταια προσπαθεί να βρει κάτι με το οποίο να συγκρίνει τον απόκοσμο αυτό ήχο. Οι αλλεπάλληλες αρνήσεις τονίζουν τη μοναδικότητα του ήχου, ο οποίος θυμίζει στον Κρητικό τρία πράγματα, που συμπυκνώνουν αντίστοιχα τους τρεις αναβαθμούς της πνευματικής αναζήτησης:
- τον πόθο του έρωτα
- την υπέρβαση της ιδέας
- και τον αγώνα για την ελευθερία.
Απ. 5 [22.]
Η μεταφυσική δικαίωση
Ο Έρωτας, η Φύση, η Ελευθερία, η Πατρίδα και ο Θάνατος είναι οι ιδέες που συνθέτουν την ουσία και τη μαγική δύναμη του υπερφυσικού ήχου που παραλύει τελείως την προσπάθειά του
να σώσει την αγαπημένη του. Όταν, τέλος, ο ήχος σβήνει, ο Κρητικός «απιθώνει στην ακτή την αρραβωνιασμένη» και ανακαλύπτει πως είναι «πεθαμένη». Με το θάνατο του «άλλου μισού», ο Κρητικός, ανακτώντας τις αισθήσεις του, μένει
μόνος κι ο επίγειος παράδεισος ερημώνει. Προσδοκά, όμως, ως αντιστάθμισμα, τη μεταφυσική δικαίωση: την επανένωση με την
αγαπημένη του στον άχρονο ουράνιο παράδεισο και την απόλαυση των κοσμικών διαστάσεων του επίγειου έρωτά του, του θεοποιημένου έρωτα.
Οι ερμηνείες
Πολλές ερμηνείες έχουν δοθεί σ’ αυτό το υπέροχο ποίημα: πολλοί μελετητές το βλέπουν ως μια αλληγορική παρουσίαση
των αγώνων των Κρητικών για ελευθερία αλλά και της Δοκιμασίας του ανθρώπου γενικότερα, ως την αλληγορική υπέρβαση του αισθητού, την τραγική σύγκρουση φύσης και ζωής, την αρμονική συνύπαρξη του Έρωτα και του Θανάτου, την ηθική δύναμη που παραλύει από τις αντίμαχες δυνάμεις της Φύσης κ.ά.
Τα μοτίβα
Σημαντικά ερμηνευτικά κλειδιά στον Κρητικό αλλά και σε όλο το σολωμικό έργο αποτελούν τα ποιητικά μοτίβα που χρησιμοποιεί ο ποιητής, τα θεματικά (έρωτας, θάνατος, φύση, πίστη, αγωνιστικότητα, ελευθερία κ.ά.), καθώς
και τα δομικά (ιδιαίτερα η φεγγαροντυμένη, ο μαγευτικός ήχος, η Έσχατη Κρίση, το μοτίβο των τριών κ.ά.)
Η μορφή της φεγγαροντυμένης
Για τη μορφή της φεγγαροντυμένης έχουν εκφραστεί ποικίλες ερμηνείες:
• Παριστάνει τη Φύση ως Γαλήνη, (θεία) Ομορφιά, (κοσμική) Αρμονία ή μια εξιδανικεύμενη μορφή της ανθρώπινης ζωής και της ηθικής τελειότητας.
• Ενσαρκώνει τις πλατωνικές ιδέες της ομορφιάς, της καλοσύνης και της δικαιοσύνης.
• Αποτελεί μια «αρχετυπική γυναικεία φιγούρα».
• Μπορεί ακόμα να εκπροσωπεί τη Θρησκεία, την Ουράνια Αγάπη ή την ψυχή της αγαπημένης του Κρητικού που έχει μεταμορφωθεί σε μια εξυψωμένη πνευματική οπτασία, σ’ ένα ιδεώδες ον.
• Εκπροσωπεί την πρόνοια του Θεού που παίρνει τη μορφή της Μεγάλης Μητέρας, της Πατρίδας, της Ελλάδας- Ελευθερίας.
Η ερμηνεία του ήχου
Ο ήχος ερμηνεύεται ως αγγελικός ψαλμός που συνοδεύει την ψυχή της κόρης στον ουρανό, μια μυστική αρμονία που ενώνει τον γήινο και τον ουράνιο κόσμο, η μουσική της
Αγάπης. Είναι ένας θείος ήχος που αισθητοποιείται κατά την υπερφυσική στιγμή της επιφάνειας της Φεγγαροντυμένης ή ήχοι
που προσφέρει η θεά στον Κρητικό ως ενίσχυση στη ζωή του. Οδηγεί τον ήρωα στη συνειδητοποίηση της μέθεξής του στην
Ομορφιά μέσα από την υπέρβαση των αντιθέσεων, αλλά και η κορύφωση του δράματος.
Ο χρόνος της ποιητικής αφήγησης
Τα γεγονότα κατανέμονται σε τέσσερις ομόκεντρους κύκλους («εποχές»):
• Τα ευθύγραμμα επεισόδια (το ναυάγιο, η νηνεμία, η Φεγγαροντυμένη, ο ήχος και ο θάνατος της κόρης)
• Τα περιφερειακά γεγονότα (οι παιδικές μνήμες, ο πόλεμος και ο εκπατρισμός)
• Ο μεταφυσικός χρόνος και ο χώρος της Έσχατης Κρίσης
• Το ρημαγμένο παρόν του Κρητικού, δηλαδή η στιγμή κατά την οποία αναλαμβάνει να αφηγηθεί το τραγικό του ναυάγιο.
Η γλώσσα και το ύφος
Ο λόγος του Κρητικού θυμίζει Παλαιά Διαθήκη, Όμηρο, δημοτικό τραγούδι και Ερωτόκριτο. Ο στίχος είναι κυρίως δεκαπεντασύλλαβος και η ομοιοκαταληξία ζευγαρωτή. Ο εκφραστικός πλούτος του ποιήματος, το έντονο λυρικό στοιχείο, η αποθέωση της φύσης και του έρωτα, ο υποκειμενισμός και ο ιδανισμός υποδηλώνουν τις επιδράσεις που δέχτηκε ο Σολωμός από το Ρομαντισμό.
Η θρησκευτική πίστη του Σολωμού
Ο Κρητικός είναι αντιπροσωπευτικό ποίημα της Επτανησιακής Σχολής με δεδομένο ότι τα κύρια θέματα αυτής της σχολής, η θρησκεία, η φύση, η εξιδανικευμένη μορφή της γυναίκας και η πατρίδα, αποτελούν κεντρικούς άξονες της ποιητικής του αφήγησης. Η βαθιά θρησκευτική πίστη του Σολωμού διαφαίνεται σε ολόκληρο το ποίημα, είναι όμως ιδιαίτερα αισθητή στο μοτίβο της Σάλπιγγας, στον οραματισμό της Τελικής
Κρίσης, στην πίστη στην καταστροφή του κόσμου όπως φαίνεται στην Αποκάλυψη του Ιωάννη, στη Δευτέρα Παρουσία και γενικά στη ζωή μετά το θάνατο.
Η φύση, η γυναίκα, η πατρίδα
Η φύση έχει δύο όψεις: από τη μια πλευρά αποτελεί «αρχέτυπο
του κάλλους και του αγαθού» και ενσαρκώνει την επίγεια
ευδαιμονία, ενώ από την άλλη, είναι η δύναμη που αντιμάχεται
την ηθική θέληση του ανθρώπου, εκπροσωπώντας την άλογη βία.
Είναι επίσης εμφανής η εξιδανίκευση της γυναίκας μέσω
της μορφής της Φεγγαροντυμένης, ενώ η πατρίδα εμφανίζεται με την αναφορά στους αγώνες των Ελλήνων εναντίον των Τούρκων για τη λευτεριά.
Τα κυριότερα γνωρίσματα του ποιήματος
- Σημαντικός είναι ο διακειμενικός πλούτος του ποιήματος (Αγία Γραφή, δημοτική ποίηση, Όμηρος, Κρητική Λογοτεχνία, ποίηση του Δάντη και του Πετράρχη, Αγγλική και Γερμανική προρομαντική και ρομαντική ποίηση κτλ.).
- Η χρήση του μοτίβου των τριών.
- Η συχνή χρήση της επίκλησης.
- Η συνύφανση του φυσικού στοιχείου με το μεταφυσικό, του πραγματικού με το ιδεατό- φανταστικό
- Η σύνθεση αντίθετων καταστάσεων
ΠΗΓΗ: 
,http://www.diapolitismos.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου